Με ενθουσιασμό και συγκίνηση παρακολουθήσαμε την παράσταση του Thomas Bernhard, Ritter, Dene, Voss, την προηγούμενη εβδομάδα στο θέατρο Δημήτρης Ποταμίτης. Συγχαίρουμε το σκηνοθέτη και ηθοποιό Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο για την ποιοτική και πέρα για πέρα μη εμπορική επιλογή – αν όχι για την προσέγγιση.
Δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα σα χώρα να δεχτούμε τον Bernhard – ή έστω ένα θεατρικό έργο του Bernhard – και ουδέποτε θα είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τον Bernhard όσο εθελοτυφλούμε στη σημερινή (και παρελθοντική) κατάσταση της χώρας μας και του κράτους μας. Δε φταίει η ρηχή και μάλλον πρόχειρη προσέγγιση του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου (από την επιλογή του να ανεβάσει Bernhard, συμπεραίνουμε πως ίσως να ’χει διαβάσει και κάνα δυο αράδες), ούτε η συνταγή της μέγαιρας που χρησιμοποιεί άτεχνα η Μαρία Καψή (ένα πασάλειμμα Hitchcock, ένα πασάλειμμα Bergman, και ιδού η ελληνική απομίμηση), ούτε και η καημενούλα η Μάντυ Λάμπου που καλά θα κάνει να περιοριστεί στις ελληνικές σαπουνόπερες απογευματινής ζώνης και να αφήσει τα «ματινέ» στους επαΐοντες – ή απλά, δοκησίσοφους. Φταίει το ότι όταν διαβάζουμε Steinhof, μεταφράζουμε Steinhof, αποδίδουμε Steinhof, ανεβαίνουμε στο σανίδι και ξεστομίζουμε Steinhof και εν τέλει, το θεατή ποσώς τον ενδιαφέρει το Steinhof ή οποιαδήποτε άλλη κλινική της Βιέννης, ή ακόμα και οποιοσδήποτε διευθυντής της κλινικής της Βιέννης ή οποιοσδήποτε βοηθός διευθυντή της κλινικής της Βιέννης. Έχουμε χρέος να τολμήσουμε ως (αυτοαποκαλούμενοι) καλλιτέχνες του σανιδιού να αντικαταστήσουμε το Steinhof με την Κασταλία, λόγου χάρη, ή ακόμα, το διευθυντή της κλινικής της Βιέννης με το όνομα Λυμπέρης, λόγου χάρη, ή το βοηθό του διευθυντή της κλινικής της Βιέννης με το όνομα Λαζανάκης, λόγου χάρη, έτσι ώστε ο θεατής (το κάθε απαίδευτο θηλυκό των Βόρειων προαστίων με Armani ταγιέρ και Opium κολόνια ή ο κάθε πρωτοετής φοιτητής που κατά το ειωθός φλερτάρει άκριτα με ιδέες της Αριστεράς) να μπορέσει να παρακολουθήσει Bernhard προσαρμοσμένο στα ελληνικά μας δρώμενα και όχι ως εκπρόσωπο μίας ελιτίστικης Βιεννέζικης κουλτούρας, την οποία ο ίδιος ο Bernhard απεχθανόταν – ας θυμηθούμε μονάχα το σκάνδαλο που προκάλεσε ο Bernhard το 1988 στην πρεμιέρα του έργου του, Heldenplatz (η Πλατεία των Ηρώων, όπου το 1938, ο Hitler ανακοίνωσε την προσάρτηση της Αυστρίας στο γερμανικό ράιχ) και ας αποπειραθούμε με ήθος και χωρίς μικροαστικούς δισταγμούς (που είναι ηλίου φαεινότεροι στην παράσταση που παρακολουθήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα), να προσαρμόσουμε ένα τέτοιο έργο στα δικά μας δρώμενα με τους δικούς μας πολιτικούς, αυτούς τους αυλικούς μικροπωλητές που χτυπούν τις πύλες των πριγκιπάτων της Ευρώπης και των δικτατοριών της Αμερικής για να πουλήσουν τη χώρα μας σε καλή τιμή, όπως λέγεται, (η αξιότιμη οικογένεια Παπανδρέου, λόγου χάρη) που εμείς ψηφίσαμε.
Δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα σα χώρα να δεχτούμε τον Bernhard – ή έστω ένα θεατρικό έργο του Bernhard – και ουδέποτε θα είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τον Bernhard όσο εθελοτυφλούμε στη σημερινή (και παρελθοντική) κατάσταση της χώρας μας και του κράτους μας. Δε φταίει η ρηχή και μάλλον πρόχειρη προσέγγιση του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου (από την επιλογή του να ανεβάσει Bernhard, συμπεραίνουμε πως ίσως να ’χει διαβάσει και κάνα δυο αράδες), ούτε η συνταγή της μέγαιρας που χρησιμοποιεί άτεχνα η Μαρία Καψή (ένα πασάλειμμα Hitchcock, ένα πασάλειμμα Bergman, και ιδού η ελληνική απομίμηση), ούτε και η καημενούλα η Μάντυ Λάμπου που καλά θα κάνει να περιοριστεί στις ελληνικές σαπουνόπερες απογευματινής ζώνης και να αφήσει τα «ματινέ» στους επαΐοντες – ή απλά, δοκησίσοφους. Φταίει το ότι όταν διαβάζουμε Steinhof, μεταφράζουμε Steinhof, αποδίδουμε Steinhof, ανεβαίνουμε στο σανίδι και ξεστομίζουμε Steinhof και εν τέλει, το θεατή ποσώς τον ενδιαφέρει το Steinhof ή οποιαδήποτε άλλη κλινική της Βιέννης, ή ακόμα και οποιοσδήποτε διευθυντής της κλινικής της Βιέννης ή οποιοσδήποτε βοηθός διευθυντή της κλινικής της Βιέννης. Έχουμε χρέος να τολμήσουμε ως (αυτοαποκαλούμενοι) καλλιτέχνες του σανιδιού να αντικαταστήσουμε το Steinhof με την Κασταλία, λόγου χάρη, ή ακόμα, το διευθυντή της κλινικής της Βιέννης με το όνομα Λυμπέρης, λόγου χάρη, ή το βοηθό του διευθυντή της κλινικής της Βιέννης με το όνομα Λαζανάκης, λόγου χάρη, έτσι ώστε ο θεατής (το κάθε απαίδευτο θηλυκό των Βόρειων προαστίων με Armani ταγιέρ και Opium κολόνια ή ο κάθε πρωτοετής φοιτητής που κατά το ειωθός φλερτάρει άκριτα με ιδέες της Αριστεράς) να μπορέσει να παρακολουθήσει Bernhard προσαρμοσμένο στα ελληνικά μας δρώμενα και όχι ως εκπρόσωπο μίας ελιτίστικης Βιεννέζικης κουλτούρας, την οποία ο ίδιος ο Bernhard απεχθανόταν – ας θυμηθούμε μονάχα το σκάνδαλο που προκάλεσε ο Bernhard το 1988 στην πρεμιέρα του έργου του, Heldenplatz (η Πλατεία των Ηρώων, όπου το 1938, ο Hitler ανακοίνωσε την προσάρτηση της Αυστρίας στο γερμανικό ράιχ) και ας αποπειραθούμε με ήθος και χωρίς μικροαστικούς δισταγμούς (που είναι ηλίου φαεινότεροι στην παράσταση που παρακολουθήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα), να προσαρμόσουμε ένα τέτοιο έργο στα δικά μας δρώμενα με τους δικούς μας πολιτικούς, αυτούς τους αυλικούς μικροπωλητές που χτυπούν τις πύλες των πριγκιπάτων της Ευρώπης και των δικτατοριών της Αμερικής για να πουλήσουν τη χώρα μας σε καλή τιμή, όπως λέγεται, (η αξιότιμη οικογένεια Παπανδρέου, λόγου χάρη) που εμείς ψηφίσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου