Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

ΑΝΤΙΦΑΣΗ

Τον αντιπαθούσαμε σαν άνθρωπο ήδη από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας, η περαιτέρω συναναστροφή δε, μας έκανε να νιώσουμε ιδιαίτερη βδελυγμία για εκείνον, αλλά ταυτόχρονα τρέφαμε ιδιαίτερο σεβασμό για το έργο του, ναι, ήδη από το πρώτο συγγραφικό του έργο, τον αγαπήσαμε και θαυμάσαμε σαν καλλιτέχνη. Η αντίφαση ήταν αβίωτη αλλά περατώθηκε όταν εκπόνησε την αυτοβιογραφία του όπου άρχισε να μας προκαλεί αναγούλα, πλέον και ως καλλιτέχνης.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

ΦΑΝΤΑΣΙΟΠΛΗΞΙΑ

Δεν τον είδαμε να πέφτει από την ταράτσα της πολυκατοικίας, αλλά ακούσαμε τη φωνή του που κατά την πτώση έλεγε «οι παραλλαγές του Rachmaninoff σε θέμα του Corelli στερούνται οποιασδήποτε φαντασίας» και το γδούπο του κορμιού του στο τσιμέντο της πυλωτής. Το είπαμε και στον ανακριτή της αστυνομίας και στην αδερφή του που είναι δασκάλα πιάνου και αμφότεροι μας θεώρησαν φαντασιόπληκτους.

ΔΕΙΝΟΠΑΘΗΣΗ

Γνωρίστηκαν μία ημέρα έπειτα από τα εγκαίνια μίας αναδρομικής του Cy Twombly στο χώρο που στεγαζόταν η αναδρομική του Cy Twombly κάπου στην κεντρική Ευρώπη και οσονούπω ερωτεύθηκαν. Ήταν μία γνωριμία η οποία οδήγησε σε ένα γάμο, δύο παιδιά, μία απόλυση, ένα διαζύγιο, αμοιβαία έλλειψη σεροτονίνης, κατανάλωση ουκ ολίγων Xanax, μία αυτοκτονία και έναν εγκλεισμό στην Κασταλία.
Τελικά, η τέχνη του Cy Twombly δεν είναι μόνο υπαίτια πολλών δεινών στο χώρο της τέχνης αλλά και της ζωής.

ΤΣΙΜΕΝΤΟΠΟΙΗΣΗ

Συμφωνούμε στην τσιμεντοποίηση του Υμηττού υπό τον όρο να τοποθετήσουν πολύ προσεκτικά τα σώματα όσων σκέφτηκαν, προώθησαν και υλοποίησαν την ιδέα της τσιμεντοποίησης του Υμηττού στο τσιμέντο όσο το τσιμέντο είναι ακόμα νωπό και όσο τα σώματα είναι ακόμα ζωντανά.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ

Στη διασταύρωση Βουλιαγμένης και Αλίμου είχαν σβήσει για πάνω από δύο ώρες τα φανάρια και δεν υπήρχε τροχονόμος με αποτέλεσμα τα αυτοκίνητα και οι πεζοί να περνούν δίχως κάποιο κεντρικό σημείο οδηγιών και οι οδηγοί και πεζοί να λαμβάνουν αποφάσεις που αφορούσαν στην οδήγηση και την πεζοπορία αντίστοιχα, δίχως οδική σήμανση. Αντίθετα με τις περιβόητες διήμερες και τριήμερες μαζικές εξορμήσεις μας στην Εθνική οδό όπου οι οδικές σημάνσεις λειτουργούν αψεγάδιαστα και ο αριθμός νεκρών και τραυματιών από αυτοκινητικά δυστυχήματα μπορεί να συγκριθεί με τον αντίστοιχο εμπόλεμης ζώνης, στη διασταύρωση Βουλιαγμένης και Αλίμου δεν έγινε ούτε μία σύγκρουση.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

Η Έβελιν βλέπει Friends, μιλάει ακατάπαυστα και ενίοτε δίχως συνοχή, της αρέσουν οι Kelly Family αλλά δεν το παραδέχεται, μεγάλωσε με πατρικά απωθημένα και αγκιστρωμένη στις ξενόφερτες ιδέες της μητέρας της, αναζητά ένα σύντροφο ζωής αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες διατήρησης της όποιας σχέσης, μένει μόνη και είναι ικανή να κλάψει οποιαδήποτε στιγμή σε οποιονδήποτε χώρο με οποιονδήποτε άνθρωπο και για οποιονδήποτε λόγο αλλά πάντοτε με συγκεκριμένες αφορμές. Αναμφισβήτητα, έχει κάτι το νομαδικό μέσα της· ανέκαθεν είχε τάσεις φυγής αλλά η περιπέτεια με το Inter Rail της άφησε μία πικρή γεύση αφενός επειδή δεν είχε κανένα να τη συντροφεύει στο ταξίδι αφετέρου επειδή κι η ίδια βρήκε αβάσταχτη την παρέα με τον εαυτό της και κατέληξε μένεα πνέουσα στον ξενώνα του αδερφού της κάπου στη βόρεια Ευρώπη να μιλάει ακατάπαυστα για τις ελεεινές συνθήκες των youth hostels και να κλαίει. Έφυγε ένα χειμώνα και έκτοτε έχουμε χάσει κάθε επαφή.

ΚΑΤΑΘΕΣΗ

Ούτε φέτος της ευχηθήκαμε χρόνια πολλά στη γιορτή της· τέτοια μέρα πριν από ένα χρόνο έχασε τον άντρα της. Συναντηθήκαμε στην τράπεζα τυχαία σήμερα το πρωί και μας είπε ότι για το χρόνο, πήγαν στο χωριό. Παρόλο που φαινόταν αδυνατισμένη και ήταν μελανείμων, μας χαμογέλασε με μειλιχιότητα.

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

ΥΦΑΡΠΑΓΗ

Δικαιολογημένα θα μπορούσαμε να πούμε, μπουχτισμένοι και πέρα για πέρα αναγουλιασμένοι από τη θριαμβική μουσική που χέζει ο καλλιτέχνης της υφαρπαγής, Andrew Lloyd Webber, όταν από μακριά παίζει ένα κομμάτι του Andrew Lloyd Webber, «μυρίζει Andrew Lloyd Webber» αντί του «ακούγεται σαν Andrew Lloyd Webber».

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

ΛΑΘΡΑΝΑΓΝΩΣΗ


Tony Cragg, Connoisseur, 2000

Καθόταν, το κνώδαλο, σε μια γωνιά της γκαλερί που έσφυζε από επισκέπτες λόγω των εγκαινίων και έγραφε ενδελεχώς στο μικροσκοπικό σημειωματάριό του με δερμάτινη επένδυση, ρίχνοντας καχύποπτες ματιές στον κόσμο γύρω του. Όταν, τελικά, καταφέραμε να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στις αράδες που έγραφε, παρατηρήσαμε πως έγραφε εσκεμμένα με δυσανάγνωστους χαρακτήρες, για να αποφεύγει τη λαθρανάγνωση, ο δολοφόνος της τέχνης.
Το αποφατικό της υπόθεσης είναι ότι έγραψε θετική κριτική για την έκθεσή μας.

ΜΥΣΑΡΟΤΗΤΑ

Σε έναν τοίχο της καφετέριας κρέμεται μία άσχημη απομίμηση από Waterhouse και κάθομαι πάντα γυρισμένος στην αντίθετη μεριά πρώτον γιατί σιχαίνομαι τις απομιμήσεις (ιδιαίτερα τις άσχημες απομιμήσεις), δεύτερον απεχθάνομαι το Waterhouse (πόσο μάλλον μία απομίμηση του Waterhouse ή ακόμα περισσότερο μία άσχημη απομίμηση του Waterhouse) και τρίτον μ’ αρέσει αυτό που βλέπω από την άλλη μεριά, το οποίο βαριέμαι να το περιγράψω – ίσως να είναι το ίδιο τόσο βαρετό όσο μία περιγραφή του (ή έστω μία απόπειρα περιγραφής του), γι αυτό και αρκούμαι να περιγράφω αυτό που δε βλέπω, ήτοι αυτό που απεχθάνομαι, δηλαδή τον πίνακα που απεικονίζει μια γυμνή κοπέλα με χλωμή επιδερμίδα και λάγνο ύφος που μοιάζει με Waterhouse, για τον οποίο, όπως προανέφερα, τρέφω μυσαρότητα.
Επισκέπτομαι την εν λόγω καφετέρια κάθε μέρα εκτός Δευτέρας τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΗ ΑΠΩΛΕΙΑ

Έπειτα από το τεστ πατρότητας που επέβαλε ο γείτονάς μας στον αμφιβόλου πιστότητας γιο του, η ανάλυση αίματος έδειξε πως ο γιος του γείτονά μας έπασχε από μία σπάνια ασθένεια του αίματος, η οποία ήταν μία μορφή καρκίνου του αίματος. Οι εκτιμήσεις των γιατρών έδιναν δύο με τρεις μήνες ζωής. Όταν, έπειτα από δύο μήνες «ποιοτικής ζωής», όπως την ονόμασαν οι επαΐοντες, ο ασθενής απεβίωσε, ο γείτονάς μας ήταν στην ευχάριστη θέση να λέει πως δεν είχε χάσει ένα γιο.

ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΗ ΑΠΩΛΕΙΑ

Μας μιλούν για όλη τούτη την εκστρατεία κατά της κατανάλωσης του τόνου λόγω μαζικής δολοφονίας των δελφινιών από ασυνείδητους αλιείς, μα κανείς δεν έχει μιλήσει για τους καημένους τους τόνους.

ΔΙΑΚΟΡΕΥΣΗ


Μεσαιωνικό γλυπτό Sheela na Gig από την εκκλησία Μαρίας και Δαυίδ στο Kilpeck (1140 μ.Χ.)

«Επιτέλους», μας ανακοίνωσε η φίλη μας τις προάλλες, στην παραλιακή καφετέρια όπου ήρθε και μας βρήκε, αφήνοντας με επιδεικτικό τρόπο την Guess? τσάντα της στο τραπέζι με τους φραπέδες, «βρήκα αυτό που αναζητά κάθε γυναίκα» και κάθισε δίπλα μας αφήνοντας τη Red Delicious της DKNY να πλανηθεί στην παρέα μας. Αναγνωρίζοντας την απορία που ήταν διάχυτη στο τραπέζι, εξήγησε: «Κάποιον που μπορεί να πεισθεί ότι είναι ο δεύτερός μου!», πάνω στο οποίο χαχάνισε κι έσκασε μια τσιχλόφουσκα, κομμάτια της οποίας κόλλησαν στα χείλη της καλύπτοντας εν μέρει το Maybelline.
Πώς; – Όχι, αγάπη μου, αυτό δεν το έγραψα για εσένα.

ΥΠΕΡΩΡΙΑ

Αγοράσανε καινούριο ρολόι τοίχου στην εταιρεία που δουλεύουμε· ντιζαϊνάτο, στιβαρό, με ημιδιάφανο γυάλινο δίσκο με μισό φόντο έντονο κόκκινο, με ασημένια στήριξη με χοντρές μεταλλικές βίδες, οι μισοί αριθμοί λατινικοί, οι άλλοι μισοί κανονικοί, με τελείες, με παύλες, με minimal λεπτοδείκτη και μια καρδούλα στην άκρη του ωροδείκτη – σχεδιαστικά άρτιο, ακριβό κομμάτι σίγουρα.
Η ώρα το ίδιο αργά κυλάει.
Κι ο τοίχος, ο ίδιος έμεινε.

Phatic

Λόγω της έντονης μουσικής στο Güzel, μου μιλούσε δυνατά και κοντά στο αυτί μου για να την ακούω. Εφόσον όμως δεν άκουγα τίποτα, χαμογελούσα ή μειδιούσα ή την κοιτούσα σα να γνώριζαμε νόημα, όπως λέγεται – ή σχημάτιζα διάφορες γκριμάτσες προσποιούμενος πως είχα ακούσει ακριβώς αυτό που είχε πει και ευχόμενος το κάθε χαμόγελο, το κάθε μειδίαμα, το κάθε βλέμμα και η κάθε γκριμάτσα να ταιριάζει στο καθετί ειπωμένο από εκείνη – μάλιστα, όταν η μουσική έπαυσε για ελάχιστα δευτερόλεπτα, ανησύχησα μήπως έπρεπε να ακούσω αυτά που έλεγε και, πολύ περισσότερο, μήπως αναγκαζόμουν να απαντήσω κανονικά, ήτοι προφορικά και με σωστά δομημένες προτάσεις, σε όλα αυτά που άκουγα καθαρά (διότι μέχρι την παύση της μουσικής, απαντούσα μονολεκτικά και χαμηλόφωνα για να μην καταλάβει πως οι αποκρίσεις μου ήταν εντελώς άσχετες με το όποιο σχόλιο ή την όποια ερώτηση).
Κατά τη σύντομη παύση της μουσικής, συνειδητοποίησα πως όχι μόνο κι εκείνη βρισκόταν στην ίδια θέση με εμένα (δηλαδή μιλούσε ασαφώς και αόριστα), δίχως να έχει ακούσει κάποια απόκρισή μου – πάνω στην οποία απαντούσε συνειδητά και εν γνώσει της, κάτι άσχετο –, αλλά επιπλέον, ούτε εκείνη ήθελε να ακούσω τι έλεγε, διότι όταν έπαψε η μουσική, σταμάτησε να μιλά απότομα και όταν άρχισε ξανά η μουσική, πρόσθεσε μονολεκτικά κάτι (που δεν άκουσα) σε εκείνο που είχε πει πριν ακριβώς από την παύση της μουσικής (που δεν είχα ακούσει).
Ίσως, κατέληξα, μιλούσε μονάχα για να πει κάτι.

44

44 μαχαιριές έφερε η μητέρα του μητροκτόνου, αφού ο 33χρονος μητροκτόνος (πριν γίνει μητροκτόνος) στραγγάλισε τη μητέρα του και (αφού έγινε μητροκτόνος), την κατακρεούργησε το βράδυ του Σαββάτου κατά τη μία. Η μητέρα του γιου του θύματος του μητροκτόνου λογομαχούσε με το γιο της για την ερωτική σχέση που είχε ο γιος του θύματος του μητροκτόνου με μία νοερή νεαρή κοπέλα.
Ο γιος του θύματος του μητροκτόνου (έως ότου έγινε μητροκτόνος), συζούσε με τη μητέρα του.
Ο μητροκτόνος, λέγεται πως είχε ψυχολογικά προβλήματα και ο φόνος έγινε δίχως προηγούμενη αιτία.

Τρίτη 19 Μαΐου 2009

ΑΡΧΕΙΟΘΕΤΗΣΗ

Και κάναμε τη βόλτα μας στην έκθεση βιβλίου στο Θησείο.
Ήμαστε στην ευχάριστη θέση να πούμε πως αγοράσαμε δύο παραλιακά αναγνώσματα και ένα ανάγνωσμα για την τουαλέτα.

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ

Από το Punisher War Journal #12 της Marvel, Δεκέμβριος 2007,
με καλλιτέχνη τον Ariel Olivetti και συγγραφέα τον Matt Fraction

Στη θεωρία της φίλης μας πως όλο το χρήμα του κόσμου συσσωρεύεται σε ένα μέρος – γι αυτό συγχωνεύονται οι τράπεζες – έτσι ώστε να κυβερνήσει ο Αντίχριστος τον κόσμο και στην πρότασή της να προσευχηθούμε για την έλευση ενός νέου Μεσσία, της αντιπροτείναμε να συμβουλευτεί έναν οικονομολόγο για την οικονομική κρίση, έναν κοινωνιολόγο για την τρομοκρατία και τον ψυχολογικό πόλεμο που δεχόμαστε καθημερινά από τα Μ.Μ.Ε. και τελικά έναν ψυχίατρο για την κατάστασή της.

ΡΑΚΟΣΥΛΛΟΓΗ

Μία προβληματική στα σχόλια της Jane στο μονόλογο του Jarvis

Η γέννηση του αναγνώστη πρέπει να εξαγορασθεί
με το θάνατο του Συγγραφέα.
– Roland Barthes

Φλεβάρης του 2008: Κατέβηκα μία βόλτα στη Γλυφάδα· με τις απεργίες, έχει γεμίσει ο τόπος σκουπίδια – ορισμένα από αυτά, μιλάνε κιόλας· άλλα οδηγούν· ορισμένα ρωτάνε, «τί θα πάρετε…;».
Τυχαίο είναι που έχει γεμίσει ο κόσμος γρίπη τώρα που οι δρόμοι έχουν γκώσει από σκουπίδια, συνεπώς ξεχειλίζουν από εστίες μικροβίων και μόλυνσης; Μας ρημάζουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Οι μηχανισμοί άμυνας αδυνατίζουν.
Δεν είναι να βγαίνεις έξω τελικά…
«Πώς το εννοείς;», θα ρωτούσες.
Δεν ωφελεί να ανοίγεσαι, γενικότερα· καθιστάς τον εαυτό σου ευάλωτο.
«Α, έτσι», θα μου έλεγες σα να γνώριζες.
Μέχρι και στη νουθέτηση των επικαλούμενων εγκάρδιων φίλων ελλοχεύουν μικρόβια…
«Ναι…», θα μου έλεγες σα να σου είχα κεντρίσει κάποιο λησμονημένο νεύρο, «το ξέρω αυτό το συναίσθημα».
Χθες βράδυ, αφού γύρισα από το συνηθισμένο ποδαρόδρομό μου, ανέβασα πυρετό (μερικώς από θλίψη, μερικώς από γρίπη).
«Άπαπααα!», θα μου έλεγες παιχνιδιάρικα.

ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ

«Ποτέ δεν άκουσα πιο όμορφο θόρυβο» και «δεν είχα ακούσει ποτέ μου τέτοια μουσική παραφωνία, τέτοιο γλυκό μπουμπουνητό» ήταν οι φράσεις της Ιππολύτης που μας ήρθαν στο μυαλό από το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας όταν ακούσαμε τον ολικό ήχο που αναδύθηκε από τα όργανα όλων συνολικά των οργανοπαιχτών (τέσσερα βιολιά, ένα βιολοντσέλο, ένα κοντραμπάσο και ένα τσέμπαλο) και από τους ίδιους τους οργανοπαίχτες καθώς, παίζοντας το andante από το κονσέρτο για βιολί, έγχορδα και τσέμπαλο, il Favorito, του Vivaldi στην εκκλησία του San Vidal στη Βενετία, πέρασε ανάμεσά τους και αρκετά σβέλτα, ένας αρουραίος ο οποίος μάλλον κρυβόταν κάτω από τα καθίσματα των θεατών.

ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ

Στη Χαλκίδα, κάθε έξι ώρες, λόγω της Σελήνης, η ροή των θαλάσσιων ρευμάτων στον πορθμό του Ευρίπου αλλάζει κατεύθυνση και τα νερά είναι πολύ ερμητικά. Όταν φτάσαμε στη Χαλκίδα, πετύχαμε τα νερά ακριβώς στο σημείο της αλλαγής και ήταν πολύ ήρεμα και συνάμα πολλά υποσχόμενα.

ΑΠΩΘΗΣΗ

Συγκέντρωσε από το υπόγειο, την κεντρική βιβλιοθήκη και τη σοφίτα όλα τα βιβλία που είχε χρησιμοποιήσει ως αναφορές στις εργασίες που του έδωσαν τα πτυχία του και τις ίδιες τις βιβλιοδετημένες εργασίες και τα στοίβαξε στο ψηλοτάβανο σαλόνι. Με τη σκάλα της βιβλιοθήκης ανέβηκε και ισορροπήθηκε στην κορυφή των στοιβαγμένων βιβλίων. Πέρασε το σκοινί που ήταν γερά δεμένο στον πολυέλαιο της κεντρικής βιβλιοθήκης γύρω από το λαιμό του, απώθησε με τα πόδια του τα στοιβαγμένα βιβλία και ο λαιμός του έσπασε αμέσως με αποτέλεσμα να βρει ακαριαίο θάνατο.
Ήταν πάντοτε πολύ προσεκτικός με τη βιβλιογραφία που επέλεγε: δεν υπήρχε ούτε ένα βιβλίο του Gombrich.

ΙΧΘΥΟΚΤΟΝΙΑ

Αποτρόπαιο έγκλημα: Νεαρή φωτογράφος βρέθηκε τεμαχισμένη στο σιντριβάνι του βασιλικού κήπου. Τα ψάρια που επέπλεαν στο σκαρλάτο νερό ήταν νεκρά προ πολλού.

ΣΕΙΣΜΟΓΕΝΕΙΑ

Μετά από το σεισμό που έγινε στην κεντρική Ιταλία, με επίκεντρο δόνησης τη μεσαιωνική πόλη L’Aquila, Ελληνίδα φοιτήτρια δήλωσε πως στην περιοχή «έχουν πέσει κτίρια, τρούλοι εκκλησιών και οι δρόμοι έχουν ανοίξει». Όντως, η θέα καταρρεόντων κτιρίων και τρούλων εκκλησιών ανοίγει το δρόμο για μία όσο το δυνατόν πολύπλευρη αναδόμηση.

ΠΡΟΛΗΨΗ

Πήραμε σκοροκτόνα για να βάλουμε στις ντουλάπες μας γιατί αυτή η εποχή είναι πολύ παραγωγική για τους σκόρους. Γι αυτό, αυτή την εποχή που είναι πολύ παραγωγική για τους σκόρους, επειδή είναι πολύ παραγωγική για τους σκόρους, πρέπει να προμηθευόμαστε σκοροκτόνα. Αλλά και τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου, αν και δεν είναι πολύ παραγωγικές για τους σκόρους, μπορούμε μάλιστα να πούμε πως δεν είναι καθόλου παραγωγικές για τους σκόρους, προμηθευόμαστε σκοροκτόνα καθαρά για προληπτικούς λόγους. Αν και στις συσκευασίες αναγράφεται καθαρά πως κάθε ένα φακελάκι με σκοροκτόνο υγρό αρκεί για μία ολόκληρη εποχή, εμείς αυτή την περίοδο που είναι πολύ παραγωγική για τους σκόρους, αγοράζουμε καινούρια σκοροκτόνα κάθε δυο μέρες εκτός Κυριακής και αντικαθιστούμε τα παλιά φακελάκια με σκοροκτόνο υγρό με καινούρια φακελάκια με ολόφρεσκο σκοροκτόνο υγρό. Τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου, αντικαθιστούμε τα παλιά φακελάκια μία φορά την εβδομάδα. Σε αυτήν όπως και τις υπόλοιπες περιόδους του χρόνου, σε κάθε ντουλάπα τοποθετούμε δέκα φακελάκια με σκοροκτόνο υγρό, σε κάθε ντουλάπι (εντός ή εκτός ντουλάπας) τοποθετούμε δέκα φακελάκια με σκοροκτόνο υγρό αλλά και δεξιά κι αριστερά σε όλη την γκαρνταρόμπα σκορπάμε δεκαπέντε φακελάκια με σκοροκτόνο υγρό, τα οποία, όπως προαναφέρθηκε, αντικαθιστούμε αυτή την περίοδο, κάθε δύο μέρες εκτός Κυριακής, με καινούρια φακελάκια με ολόφρεσκο σκοροκτόνο υγρό.
Και για να είμαστε απόλυτα σίγουροι, αυτή την εποχή που είναι πολύ παραγωγική για τους σκόρους, κουβαλάμε πάντοτε στην τσέπη του παντελονιού μας ένα φακελάκι με σκοροκτόνο υγρό το οποίο ανανεώνουμε κάθε φορά που αλλάζουμε ρούχα, ήτοι κάθε μέρα ή ακόμα και δύο ή περισσότερες φορές την ημέρα.

Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Μία τραγωδία

«Θα γράψεις τίποτα γι αυτό;», με ρώτησε.
«Θείες Κωμωδίες, Benigni, βαριέμαι», αποκρίθηκα ψευδόμενος.
Άξεστοι και ακαλλιέργητοι Έλληνες, πνιγμένοι στη σαγήνη της διαφήμισης και τη μικροαστική ανάγκη να δείξετε τα μούτρα σας στις διακεκριμένες θέσεις για τους επαΐοντες και τιμαλφείς κριτικούς τέχνης στις αθηναϊκές πρεμιέρες μας, με τα διάφανα σαν τσούχτρες απωθημένα σας να βρεθείτε παρέα με άλλους VIP μικροαστούς της παρακμάζουσας ελληνικής βιομηχανίας αστέρων, με την παντελή ασχετοσύνη σας περί τέχνης και με την εμμονή στη φόρμα και τη φαινομενολογία και τον άκρατο στρουθοκαμηλισμό στην έννοια και σε οτιδήποτε θέτει σε λειτουργία τους σκουριασμένους και αραχνιασμένους μηχανισμούς της σκέψης, μαζευτήκατε σαν κοπάδι όταν ακούσατε το όνομα Benigni και τρέξατε στο Μέγαρο Μουσικής και ξεχυθήκατε μέσα στις μεγαλειώδεις αίθουσες και στα μνημειακά κλιμακοστάσια και στα κυκλώπεια θεωρεία με τις ταξιθέτριες να βαράνε στρούγκα και βολευτήκατε στις θέσεις σας περιμένοντας να δείτε τη φάτσα του Benigni και είδατε τη φάτσα του Benigni και συγκινηθήκατε μάλιστα βλέποντας τη φάτσα του Benigni έχοντας κατά νου ίσως τις ταινίες του Benigni μα όταν ο Benigni άρχισε να μιλά στα ιταλικά και πολύ καλά έκανε διότι αυτή είναι η γλώσσα του, τότε επιτρέψατε να αναδυθεί το σύμπλεγμα κατωτερότητας και όλη σας η μικροπρέπεια και αρχίσατε να φωνάζετε και να γιουχάρετε και να φεύγετε μάλιστα κατά τη διάρκεια της παράστασης με ύβρη αναδεικνύοντας την αμιγώς ελληνική χοντροκοπιά μας δίχως σεβασμό στο πρόσωπο του Benigni – τον οποίο ήρθατε να δείτε.
Ψιλικατζήδες διοργανωτές του Μεγάρου Μουσικής, με τη μικροαστική ανάγκη να βγάλετε δυο-τρεις πενταροδεκάρες παραπάνω απ’ αυτή τη χοντροκομμένη αθηναϊκή intelligentsia εκμεταλλευόμενοι τα συμπλέγματά τους και την ανοησία τους και τις ανάγκες ανάδειξής τους και τα απωθημένα τους και την έλλειψη καλλιέργειας και παιδείας τους και γενικά όλη τη μετριότητά μας σα λαό, αποφύγατε συνειδητά να γράψετε κάπου έστω με μικρά γράμματα «η παράσταση είναι στα ιταλικά» και μέσα σ’ αυτό το ψιλικατζίδικο που ονομάζεται Μέγαρο Μουσικής με τους φειδωλούς – μπορούμε να χαρακτηρίσουμε με κάθε βεβαιότητα – διοργανωτές και επικεφαλής, αποφύγατε να προσλάβετε ένα διερμηνέα (ο οποίος θα ήταν ικανός να ακολουθήσει τους αυτοσχεδιασμούς του Benigni με σεβασμό στο αναμφισβήτητο ταλέντο του) και να μοιράσετε ακουστικά στους θεατές με τη ζωντανή μετάφραση και όχι με αυτή την άθλια προβολή των μεταφρασμένων στα ελληνικά αράδων της Θείας Κωμωδίας που μονάχα σαν Επίγεια Τραγωδία μπορεί να χαρακτηρισθεί, αν λάβουμε υπόψη μας μάλιστα και τον άσχετο υπεύθυνο προβολών ονόματι Αχιλλέα που τα μπουρδούκλωνε συνεχώς και πάλι καλά που είχε τον Benigni να φωνάζει συνέχεια «Akileas, Akileas» και τελικά υποβαθμίσατε τον Benigni τον οποίο είχατε την τύχη να δεχθείτε αλλά όχι το επίπεδο να χειριστείτε και εξευτελιστήκατε με αυτή τη μέτρια και πέρα για πέρα πρόχειρη προσέγγιση του Dante.
«Δεν ήξερες, δε ρώταγες;»

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ

Μία αφιέρωση


Από τον Άγιο Αντώνιο Στενής στην Τήνο

Με παραπομπή τη βασική μελωδία από το Solarcoaster που ο φίλος μας Αλμπέρτο αγαπά περισσότερο κι από τον ίδιο το Φουτουρισμό, του αφιερώνουμε τρεις-τέσσερις νοσταλγικές αράδες:
…για ατέρμονες βόλτες, ακατάπαυστη αμμοβολή, όμορφους περιστερώνες, συννεφιασμένες βουνοκορφές, σεληνιακά τοπία και μια αξέχαστη φιλία… – Α ναι, και λεκέδες από κόκκινο κρασί!


Η παραπομπή:

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

ΥΒΡΗ

Max Ernst, Œdipe 3, κολάζ 19,6 x 14,4 cm από τη συλλογή
Une Semaine de Bonté
(Μία Εβδομάδα Καλοσύνης), 1934

Το πρωί, στο Kunsthalle του Αμβούργου όπου είχα επισκεφτεί το φίλο μου και ήδη πριν του πω το οριστικό ναι στην πρόσκλησή του στο Αμβούργο, είχα εκφράσει την επιθυμία μου σε τηλεφωνική συνδιάλεξη με το φίλο μου, να δω την έκτακτη έκθεση με τίτλο Μία Εβδομάδα Καλοσύνης του Max Ernst στο Kunsthalle του Αμβούργου, ο φίλος μου, έπειτα από την πρόσκλησή του στο Αμβούργο, το οριστικό μου ναι στην πρόσκληση του φίλου μου στο Αμβούργο και, τελικά, ναι, την επίσκεψή μου στο Αμβούργο, ο οποίος, παρά την ειλικρινή και σεπτή απέχθειά του στη ζωγραφική και γενικότερα στην τέχνη και οτιδήποτε σχετίζεται με την τέχνη, με συνόδευσε στην επίσκεψή μου στο Kunsthalle του Αμβούργου αν και ανέκαθεν προτιμούσα να επισκέπτομαι το Kunsthalle του Αμβούργου, είτε πρόκειται για τη μόνιμη έκθεση του Kunsthalle του Αμβούργου είτε για τις εκάστοτε έκτακτες εκθέσεις του Kunsthalle του Αμβούργου, και οποιαδήποτε άλλη αίθουσα τέχνης, μονάχος, κατά την επίσκεψή μας στο Kunsthalle του Αμβούργου, έκανε το σχόλιο, «ήταν τότε που ζωγράφιζαν αυτές τις μαλακίες» και στο βλέμμα μου απορίας, έκπληξης και ίσως ηλιθιότητας και στο αργοπορημένο μου σχόλιο, «όλη η ιστορία της ζωγραφικής είναι γεμάτη από…», το οποίο δεν ολοκληρώθηκε, ο φίλος μου, κατά την επίσκεψή μας στο Kunsthalle του Αμβούργου και μέσα στην αίθουσα της έκτακτης έκθεσης του Max Ernst όπου κρέμονταν ολόγυρα τα κολάζ με τίτλο Μία Εβδομάδα Καλοσύνης του Max Ernst, συνεπώς αμφότεροι κοιτάζοντας τα κολάζ με τίτλο Μία Εβδομάδα Καλοσύνης του Max Ernst, εξήγησε, «αυτά τα σουρεαλιστικά, εννοώ», πάνω στο οποίο ένιωσα ιδιαίτερα ηλίθιος στην ανικανότητά μου να απαντήσω κάτι έξυπνο αλλά και πέρα για πέρα αποστομωμένος διότι, λέει ο φίλος μου, η ζωγραφική δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μία ψευδολογία, ναι, μία εκλεπτυσμένη ψευδολογία που απευθύνεται στους ουτιδανούς και αμβλύνοες οπαδούς μίας οιονεί φασιστικού τύπου, intelligentsia, οι οποίοι ξελογιάζονται, λέει ο φίλος μου (και πάλαι ποτέ ζωγράφος), με την ιδέα να διεκδικούν όλη τους τη ζωή την ευκταία θέση στη βρωμερή ελίτ, με αποτέλεσμα καθετί που αφορά στη ζωγραφική και γενικά στην τέχνη να προσεγγίζεται άκριτα, ανόητα, καιροσκοπικά και το χείριστο, φλύαρα και ακριτόμυθα, λέει ο φίλος μου (ο οποίος πάνω από μία δεκαετία έχει να σχεδιάσει οτιδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο), οπότε, σε μία τέτοια αμιγώς ακαδημαϊκή φάρα, όπως ονομάζει ο φίλος μου το κλειστό κύκλωμα της τέχνης, ένα τέτοιο ονειδιστικό σχόλιο, ακόμα κι αν περιέχει ύβρη, ακούγεται σωτήριο.

Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

ΑΓΩΓΙΜΟΤΗΤΑ

Το σύνηθες σκηνικό μου: είχαμε κάνει σεξ, έπειτα από δυο-τρεις οργασμούς σηκώθηκε πρώτη να πάει στο μπάνιο να πλυθεί, στο δωμάτιο ήταν διάχυτη – και ίσως λίγο εντονότερη από το ορθόδοξο – η Island Kiss της Escada, άκουγα Satie – αλλά στην εισαγωγή του τέταρτου από τα Gnossiennes, θυμήθηκα πως είχα αφήσει το θερμοσίφωνο αναμμένο, οπότε σηκώθηκα έτσι όπως ήμουν, γυμνός – και ξυπόλυτος κι έκανε και κρύο –, πήγα στον πίνακα του ηλεκτρικού, άνοιξα το τζάμι και κατέβασα το διακόπτη του θερμοσίφωνου, πάνω στο οποίο σκέφτηκα πως είναι πραγματικά επικίνδυνο να κατεβάζει κάποιος το διακόπτη του θερμοσίφωνου τη στιγμή που κάποιος κάνει μπάνιο, οπότε ξανανέβασα το διακόπτη του θερμοσίφωνου. Επειδή όμως βρίσκω ανόητες όλες αυτές τις οδηγίες, από πείσμα και αντίδραση ξανακατέβασα το διακόπτη του θερμοσίφωνου πάνω στο οποίο πετάχτηκε μία κυανή σπίθα από το διακόπτη του θερμοσίφωνου. Βρήκα την κυανή σπίθα πραγματικά πολύ όμορφη, οπότε ανέβασα πάλι το διακόπτη του θερμοσίφωνου βάζοντας περισσότερη ισχύ αυτή τη φορά αλλά δεν πετάχτηκε καμία σπίθα, πάνω στο οποίο πείσμωσα και κατέβασα πάλι το διακόπτη του θερμοσίφωνου απότομα, αλλά πάλι δεν πετάχτηκε καμία σπίθα. Αισθανόμουν το δάπεδο παγωμένο στις πατούσες μου και κατουριόμουν. Θύμωσα· ανέβασα και κατέβασα με μανία το διακόπτη του θερμοσίφωνου αρκετές φορές και πολύ γρήγορα μέχρι ο διακόπτης του θερμοσίφωνου να βγάλει αυτή την όμορφη κυανή σπίθα αλλά εις μάτην.
Είναι στο μπάνιο καμιά βδομάδα τώρα και δε λέει να βγει.

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

ΕΛΛΗΝΟΦΟΒΙΑ

Ο Hitler μπροστά στο Δισκοβόλο του Μύρωνα στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου, 1938


Είχαμε την ατυχία να παρακολουθήσουμε ελάχιστα τον τηλεοπτικό διαγωνισμό ανάδειξης Ελλήνων με συντονιστή ένα πιόνι της Bilderberg.
Ορισμένες σκέψεις:
Όποιοι και να βγουν, σε οιαδήποτε σειρά, πάλι Έλληνες θα είναι.
Κανείς δεν ψήφισε Nietzsche; Έχετε διαβάσει τα δοκίμιά του για την τραγωδία; Μήπως είναι πιο ατόφιος Έλληνας από αυτόν τον ανατολίτη τον Πλάτωνα που άνοιξε το δρόμο για την πραότητα του χριστιανισμού; Αλλά εδώ δεν αφήνουμε τους Αλβανούς να σηκώσουν τη σημαία μας (άσχετα με το αν γνωρίζουν την Ελληνική γλώσσα καλύτερα από εμάς), το Γερμανό θα ψηφίσουμε;
Και γιατί όχι; Εδώ ψηφίσαμε το Μέγα Αλέξανδρο! Πώς; Είναι Έλληνας; Δεν το αμφισβητούμε εμείς, αλλά όλοι οι άλλοι. Θα ήμασταν περήφανοι πάντως να μας καταλόγιζαν έναν ιμπεριαλιστή στην Ελληνική ιστορία μας – κάτι που στέκεται σα βαρίδι… στη Γερμανική! (Ειρήσθω εν παρόδω, ο Hitler λάτρευε τα αρχαία ελληνικά αγάλματα, το γνωρίζατε αυτό; – Ψηφίστε τον!) Βέβαια, δεν έχουμε πρόβλημα να ψηφίζουμε ανθέλληνες, εξάλλου αναδείξαμε τον Πλάτωνα!
Ναι, θα ψηφίζουμε αλλοδαπούς, αρκεί να μας φέρνουν μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αλλά τη σημαία δεν τη σηκώνουν!
Αλήθεια, είδαμε κάπου στα αποτελέσματα τον Otto Friedrich Ludwig von Wittelsbach; Εάν αναίσχυντα λέμε πως ο Όθωνας ήταν Έλληνας, με τί σοβαρότητα θα διεκδικήσουμε την ελληνικότητα του Αλεξάνδρου; Προτείνουμε τη διεκδίκηση της ελληνικότητας του Otto Rehagel.
Όπως επίσης δεν έχουμε πρόβλημα να ψηφίζουμε Σκοπιανούς: όπως τον Flavius Petrus Sabbatius Iustinianus, ιλλυρικής καταγωγής, γεννημένο στο Tauresium των Σκοπίων. Ελληνικό και το Βυζάντιο! (Μήπως θα έπρεπε να ψηφίσουμε Λιακόπουλο; Μήπως η Άρια Φυλή αποτελείται από Έλληνες;)
Έλληνες, ξεχάσαμε τον αισθησιασμό μας; Πουθενά ο Επίκουρος; Κάπου εκεί χαμένος στην παρεξηγημένη αθεΐα του…
Αλλά κι οι μικροπωλητές (επειδή η χώρα μας δεν έχει και καμιά σπουδαία αξία) δεν έλειψαν: Παπανδρέου, ο μέγας ηγέτης και έσχατος λαοπλάνος. Τόσο μεγάλος λαοπλάνος που δέχεται ψήφους ακόμα και μετά θάνατον!
Εάν μπαίναμε στον κόπο να ψηφίσουμε, θα ψηφίζαμε Χατζηχρήστο, Φωτόπουλο, Βέγγο. Σας έκανε βρε ποτές ο Πλάτωνας να γελάτε και συνάμα να κλαίτε από μία αυθόρμητη επίδειξη ανθρώπινης ευαισθησίας; Αλλά, μην είμαστε και πλεονέκτες
Ευτυχώς, ο Βελουχιώτης δε λησμονήθηκε.
Ούτε ο Λαμπράκης.
Φυσικά, όλοι οι άσχετοι περί τέχνης έτρεξαν να ψηφίσουν αυτόν τον άτεχνο και kitsch ζωγράφο, Θεοτοκόπουλο. Εάν έβγαλε κάτι αξιόλογο η Κρήτη, αυτό ήταν ο Καζαντζάκης και οι μαντινάδες – και τα Ζωνιανά!
Ευτυχώς, ο Τσιτσάνης δε λησμονήθηκε.
Πουθενά ο Mustafa Kemal Atatürk; Θεσσαλονικιός δεν ήταν;
Τελικά, όση ηλιθιότητα, μικροπρέπεια, ματαιοδοξία, ποταπότητα, χαμέρπεια, ουτιδανότητα, επιτηδευμένη χοντροκοπιά και αγραμματοσύνη επιδεικνύουμε σα λαός σε μια πολιτική ψηφοφορία, άλλη τόση και περισσότερη μας δέρνει όταν ψηφίζουμε – ποιους; – τους εαυτούς μας σε μια πέρα για πέρα μικροαστική, λαϊκίστικη και παραπλανητική (γι αυτό και ύποπτη) τηλεοπτική εκπομπή.