ΥΒΡΗ

Max Ernst, Œdipe 3, κολάζ 19,6 x 14,4 cm από τη συλλογή

Une Semaine de Bonté

(Μία Εβδομάδα Καλοσύνης), 1934

Το πρωί, στο Kunsthalle του Αμβούργου όπου είχα επισκεφτεί το φίλο μου και ήδη πριν του πω το οριστικό ναι στην πρόσκλησή του στο Αμβούργο, είχα εκφράσει την επιθυμία μου σε τηλεφωνική συνδιάλεξη με το φίλο μου, να δω την έκτακτη έκθεση με τίτλο Μία Εβδομάδα Καλοσύνης του Max Ernst στο Kunsthalle του Αμβούργου, ο φίλος μου, έπειτα από την πρόσκλησή του στο Αμβούργο, το οριστικό μου ναι στην πρόσκληση του φίλου μου στο Αμβούργο και, τελικά, ναι, την επίσκεψή μου στο Αμβούργο, ο οποίος, παρά την ειλικρινή και σεπτή απέχθειά του στη ζωγραφική και γενικότερα στην τέχνη και οτιδήποτε σχετίζεται με την τέχνη, με συνόδευσε στην επίσκεψή μου στο Kunsthalle του Αμβούργου αν και ανέκαθεν προτιμούσα να επισκέπτομαι το Kunsthalle του Αμβούργου, είτε πρόκειται για τη μόνιμη έκθεση του Kunsthalle του Αμβούργου είτε για τις εκάστοτε έκτακτες εκθέσεις του Kunsthalle του Αμβούργου, και οποιαδήποτε άλλη αίθουσα τέχνης, μονάχος, κατά την επίσκεψή μας στο Kunsthalle του Αμβούργου, έκανε το σχόλιο, «ήταν τότε που ζωγράφιζαν αυτές τις μαλακίες» και στο βλέμμα μου απορίας, έκπληξης και ίσως ηλιθιότητας και στο αργοπορημένο μου σχόλιο, «όλη η ιστορία της ζωγραφικής είναι γεμάτη από…», το οποίο δεν ολοκληρώθηκε, ο φίλος μου, κατά την επίσκεψή μας στο Kunsthalle του Αμβούργου και μέσα στην αίθουσα της έκτακτης έκθεσης του Max Ernst όπου κρέμονταν ολόγυρα τα κολάζ με τίτλο Μία Εβδομάδα Καλοσύνης του Max Ernst, συνεπώς αμφότεροι κοιτάζοντας τα κολάζ με τίτλο Μία Εβδομάδα Καλοσύνης του Max Ernst, εξήγησε, «αυτά τα σουρεαλιστικά, εννοώ», πάνω στο οποίο ένιωσα ιδιαίτερα ηλίθιος στην ανικανότητά μου να απαντήσω κάτι έξυπνο αλλά και πέρα για πέρα αποστομωμένος διότι, λέει ο φίλος μου, η ζωγραφική δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μία ψευδολογία, ναι, μία εκλεπτυσμένη ψευδολογία που απευθύνεται στους ουτιδανούς και αμβλύνοες οπαδούς μίας οιονεί φασιστικού τύπου, intelligentsia, οι οποίοι ξελογιάζονται, λέει ο φίλος μου (και πάλαι ποτέ ζωγράφος), με την ιδέα να διεκδικούν όλη τους τη ζωή την ευκταία θέση στη βρωμερή ελίτ, με αποτέλεσμα καθετί που αφορά στη ζωγραφική και γενικά στην τέχνη να προσεγγίζεται άκριτα, ανόητα, καιροσκοπικά και το χείριστο, φλύαρα και ακριτόμυθα, λέει ο φίλος μου (ο οποίος πάνω από μία δεκαετία έχει να σχεδιάσει οτιδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο), οπότε, σε μία τέτοια αμιγώς ακαδημαϊκή φάρα, όπως ονομάζει ο φίλος μου το κλειστό κύκλωμα της τέχνης, ένα τέτοιο ονειδιστικό σχόλιο, ακόμα κι αν περιέχει ύβρη, ακούγεται σωτήριο.

ΑΓΩΓΙΜΟΤΗΤΑ

Το σύνηθες σκηνικό μου: είχαμε κάνει σεξ, έπειτα από δυο-τρεις οργασμούς σηκώθηκε πρώτη να πάει στο μπάνιο να πλυθεί, στο δωμάτιο ήταν διάχυτη – και ίσως λίγο εντονότερη από το ορθόδοξο – η Island Kiss της Escada, άκουγα Satie – αλλά στην εισαγωγή του τέταρτου από τα Gnossiennes, θυμήθηκα πως είχα αφήσει το θερμοσίφωνο αναμμένο, οπότε σηκώθηκα έτσι όπως ήμουν, γυμνός – και ξυπόλυτος κι έκανε και κρύο –, πήγα στον πίνακα του ηλεκτρικού, άνοιξα το τζάμι και κατέβασα το διακόπτη του θερμοσίφωνου, πάνω στο οποίο σκέφτηκα πως είναι πραγματικά επικίνδυνο να κατεβάζει κάποιος το διακόπτη του θερμοσίφωνου τη στιγμή που κάποιος κάνει μπάνιο, οπότε ξανανέβασα το διακόπτη του θερμοσίφωνου. Επειδή όμως βρίσκω ανόητες όλες αυτές τις οδηγίες, από πείσμα και αντίδραση ξανακατέβασα το διακόπτη του θερμοσίφωνου πάνω στο οποίο πετάχτηκε μία κυανή σπίθα από το διακόπτη του θερμοσίφωνου. Βρήκα την κυανή σπίθα πραγματικά πολύ όμορφη, οπότε ανέβασα πάλι το διακόπτη του θερμοσίφωνου βάζοντας περισσότερη ισχύ αυτή τη φορά αλλά δεν πετάχτηκε καμία σπίθα, πάνω στο οποίο πείσμωσα και κατέβασα πάλι το διακόπτη του θερμοσίφωνου απότομα, αλλά πάλι δεν πετάχτηκε καμία σπίθα. Αισθανόμουν το δάπεδο παγωμένο στις πατούσες μου και κατουριόμουν. Θύμωσα· ανέβασα και κατέβασα με μανία το διακόπτη του θερμοσίφωνου αρκετές φορές και πολύ γρήγορα μέχρι ο διακόπτης του θερμοσίφωνου να βγάλει αυτή την όμορφη κυανή σπίθα αλλά εις μάτην.
Είναι στο μπάνιο καμιά βδομάδα τώρα και δε λέει να βγει.