ΚΙΟΝΟΣΤΟΙΧΙΑ

«Το μάθημα της Ιστορίας το μισούσα στο σχολείο επειδή το κεφαλαίο 'Ι' μου θύμιζε τους κίονες της Ακρόπολης οι οποίοι μου ήταν πάντοτε απεχθείς», μας εμπιστεύτηκε φίλος μας της προάλλες και συνέχισε: «Όταν αργότερα η ύλη περιέλαβε διάφορες επαναστάσεις, το μάθημα έγινε υποφερτό. Τώρα, παρά τις προσκλήσεις από διάφορα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, αρνούμαι να το διδάξω και η αλήθεια είναι πως οι κίονες της Ακρόπολης μου είναι τώρα πιο απεχθείς από ποτέ.»

ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ

Έφυγε ένα φθινόπωρο για σπουδές, καριέρα και για να λησμονήσει αυτά που άφησε πίσω με αποτέλεσμα να πετύχει τα δύο πρώτα. Εκεί στα βόρεια που πήγε, πήρε μαζί του το τέλειο μοντέλο παιδικής και αθώας φιλίας, το κορνιζάρισε και το κρέμασε στον τοίχο του σαν καλοκαιρινό τοπίο για να καταστήσει λιγότερο αλγεινές το βόρειο ψύχος του χειμώνα. Όπως στην κατάψυξη έτσι και στο παγωμένο δωμάτιό του, το τοπίο της φιλίας διατηρήθηκε επί χρόνια νεαρό, ευειδές, αλώβητο και πάνω απ’ όλα σαγηνευτικό σε αντίθεση με το αντίστοιχο έργο στο μεσογειακό ντουλάπι, όπου σάπισε, βρώμισε, λοιδορήθηκε και άρχισε να αποσυντίθεται σταθερά και αμετάκλητα. Τώρα, σε μία βραχυχρόνια επιστροφή έπειτα από μερικά χρόνια εθελοτυφλίας, γνωρίζει πως προϋποθέτει μία επιτηδευμένη κακομοιριά το να έρθεις σε επαφή με έναν παλιό φίλο, ναι, η απόπειρα επαφής με έναν παλιό φίλο προδίδει μία πέρα για πέρα αναγνώριση ανυπόφορης μοναξιάς και θηλυπρεπούς νοσταλγίας, αποδεικνύει την εθελούσια προτίμηση στο σάπιο και σιχαμένο από το φρέσκο και δροσερό, την εκούσια επιλογή κατανάλωσης δυσωδών ληγμένων τροφίμων για την αποφυγή της πείνας, το απροκάλυπτο γούστο προς το επίπλαστο και παράλληλα την υπεκφυγή της πραγματικότητας. Ξανάφυγε πικραμένος αλλά γνωρίζοντας την αλήθεια.

17455: ΔΡΑΠΕΤΕΥΣΗ

Η Νατάσα μιλούσε πάντοτε για το πλάνο φυγής της, ήδη από το Θουκιδίδειο που ήμασταν συμμαθητές, έπειτα στα φοιτητικά χρόνια όταν συναντιόμασταν κάθε πρωί στο 108 για κέντρο, έπειτα στο χώρο εργασίας σε μία ασφαλιστική στη Γλυφάδα, πλάνο φυγής έλεγε συνεχώς, το πλάνο φυγής, της είχε γίνει έμμονη ιδέα, το υπέρτατο πλάνο, εκείνο της φυγής έλεγε, πλάνο φυγής και άμεση υλοποίηση του πλάνου φυγής έλεγε, πλάνο φυγής και άμεση φυγή έλεγε, ο τόπος μου με εκμηδενίζει, το σπίτι μου με πνίγει, έχω αχρηστευθεί έλεγε και αργότερα έγραφε, ο τόπος μου με αφανίζει αργά και σταθερά έγραφε, πλάνο φυγής, πράξη πρώτη: απομάκρυνση από τον Άλιμο έγραφε, πλάνο φυγής, πράξη δεύτερη: απομάκρυνση από την Ελλάδα έγραφε, πλάνο φυγής, πράξη τρίτη: απομάκρυνση από την ανθρωπότητα έγραφε στο σημείωμα αυτοκτονίας της, το υπέρτατο πλάνο εκείνο της φυγής, φυγή ως η έσχατη δραπέτευση έγραφε και κατέληγε, η υπέρτατη φυγή εκείνη του αφανισμού.

ΨΙΜΥΘΙΩΣΗ

Παρά το πρησμένο, μελανιασμένο της μάτι με τα δάκρυα πασαλειμμένα με μάσκαρα που μετέτρεπαν το άλλοτε τέλειο σε αναλογίες πρόσωπο σε έναν ξεπεσμένο και ατιμασμένο σαλτιμπάγκο, το ξεραμένο αίμα από τη μύτη της, τα τρία σπασμένα πλευρά του ούτως ή άλλως μημουάπτου αδύνατου κορμιού της, το σχισμένο κάτω χείλος που είναι πλέον ανίκανο να αγγίξει την οποιαδήποτε ερωτογενή ζώνη, την ατελή πλέον οδοντοστοιχία, τον κομμένο αντίχειρα, το κούτσαμα του δεξιού ποδιού που μπορεί να μην την εγκαταλείψει ποτέ, τη δυσωδία από τον ξένο ιδρώτα και το δικό της αίμα σε συνδυασμό με την πλέον αγνώριστη κολόνια που λίγες μόλις ώρες πριν αποτελούσε ένα αόρατο σαγηνευτικό περιτύλιγμα, το τρεμάμενο κεφάλι, τους παγωμένους γυμνούς καλοσχηματισμένους ώμους, τους μώλωπες σε διάφορα σημεία του κορμιού της που δεν μπορούσε να εντοπίσει ακριβώς λόγω του έντονου πόνου και της ζάλης, τις τούφες από τα μαλλιά της, βίαια ξεριζωμένες και κολλημένες τώρα στη λέρα του σκισμένου φορέματός της που κάποιος έδωσε μία μικρή περιουσία για να της το αγοράσει, να της το φορέσει και να τη γδύσει, για μία χάρη που ξαφνικά και προς έκπληξη πολλών, δεν επιθυμούσε να επιστρέψει, μία αμοιβή που αισθανόταν πλέον πολύ περήφανη για να δεχθεί, ένα όχι που δεν ξέρει καλά-καλά να προφέρει στα ελληνικά, μία ναυτία για τις νύχτες που λοιδορούσε τον εαυτό της με σφιχτά μάτια και κραυγές απόγνωσης και πλασματικής τιμαλφούς ηδονής, για την απόφαση να αποδράσει από το κάλπικο όνειρο της προσαρμογής και τελικά της ανόδου, για το όνειδος από το ανυπόφορο βλέμμα στον καθρέφτη που διέκρινε την απελπισία μέσα από το φτιασίδωμα, κατάφερε να μειδιάσει στην ειρωνεία της ταμπέλας έξω από το ιατρείο στα επείγοντα περιστατικά: Απαγορεύεται η είσοδος σε συνοδούς.