Αντιμετωπίζουμε μία πέρα για πέρα οργανωμένη ουτιδανότητα, μία a priori καταδίκη των ιδεών που μπορούν να προβούν επικίνδυνες για την υπάρχουσα κατάσταση αποχαύνωσης και ολικής αποβλάκωσης των νέων, ναι, οι ιθύνοντες δεν μπορούν να ανεχτούν οτιδήποτε τάσσεται ενάντια στην τιμαλφή τάξη τους ή το αμιγώς αξιοκρατικό σύστημά τους που αναιδώς βαφτίζουν «ορθολογιστικό» – τα σαγηνευτικά προϊόντα του οποίου, αφειδώς καταναλώνουμε καθημερινά, αυτή είναι η αλήθεια.
Χάνουμε τη ζωή μας από ένα άμυαλο πιόνι που ονομάζεται Ειδικός Φρουρός – ναι, Φρουρός της κρατικής, και τελικά παγκόσμιας, τρομοκρατίας –, φωνάζουμε για το δίκιο μας και χάνουμε τη ζωή μας από μία σφαίρα από έναν Ειδικό Φρουρό, επαναστατούμε με το μυαλό των 15 ετών και χάνουμε τη ζωή των 15 ετών από μία σφαίρα από το όπλο του Ειδικού Φρουρού, βλέπουμε στην τηλεόραση τις δηλώσεις που κάνει αυτός ο Ειδικός Φρουρός, αυτό το κατακάθι της κρατικής χαμέρπειας και κυβερνητικής ποταπότητας, ναι, αυτό το απροκάλυπτο άλλοθι για τους ιθύνοντες που προκαλεί αναγούλα και αδήριτη οργή.
Με αφορμή τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ας ανατρέξουμε:
Νοέμβρης του 2005: Εκτελείται εν ψυχρώ στο δρόμο ο Louis Sévèke, ολλανδός ακτιβιστής, συγγραφέας και δημοσιογράφος, οι ιδέες του οποίου, πολύ απλά, δε χωρούσαν στο πλάνο για το «νέο θαυμαστό κόσμο» τους (κατά Huxley).
Σεπτέμβριος του 2005: Εκτελείται μυστηριωδώς ο Norman Bocar, δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις Φιλιππίνες.
Αμφότερων θυμάτων οι υποθέσεις, παραμένουν ανοιχτές.
Η λίστα είναι ατέλειωτη αλλά ας μη μακρηγορούμε: αυτό που φαίνεται είναι ότι υπάρχει ένα πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο που ευνοεί τους πραγματικούς τρομοκράτες, αυτούς τους ελάχιστους δειλούς που κινούν τα πολιτικά και κυβερνητικά νήματα και κρύβονται όχι πίσω από μία κουκούλα, αλλά πίσω από τα προσωπεία της ηθικής, της λογικής, της θρησκείας, της τάξης και του νόμου.
Και εάν περιμένουμε το φόνο ενός παιδιού που επαναστατεί με όλη του την αφέλεια και τη γοητεία του και το δυναμισμό του που φορά μπλουζάκια των Sex Pistols και δε δειλιάζει μπροστά στα όργανα της τάξης, για να αφυπνιστούμε, τότε δεν είμαστε καλύτεροι από το δολοφόνο εκείνου του παιδιού, διότι είμαστε κι οι ίδιοι πιόνια του συστήματος το οποίο εκμηδενίζει αυτά τα παιδιά, ναι, είμαστε οι ίδιοι οι δολοφόνοι των ψυχών αυτών των παιδιών, είμαστε οι πάλαι ποτέ επαναστάτες του κατεστημένου και νυν πουλημένοι κωλόγεροι του ίδιου του κατεστημένου, είμαστε οι θεωρητικοί που εκ του ασφαλούς μιλάμε, γράφουμε, αναλύουμε, ξεφουρνίζουμε φληναφήματα στα παραθυράκια, εκδίδουμε ακριτομυθίες, πλέκουμε επωδές «για το χαμό», πίνουμε Starbucks, κλείνουμε την τηλεόραση, κλάνουμε, κοιμόμαστε – και κοιμόμαστε και κοιμόμαστε και κοιμόμαστε (ν φορές με ν να τείνει στο άπειρο).
