Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΗ

Μάθαμε χωρίς να εκπλαγούμε πως στην Κρήτη, στο νομό Ηρακλείου, σε ένα χωριό, 35χρονος ιερέας «κακοποιούσε βάναυσα» την 26χρονη σύζυγό του. Εκείνη είχε πάει να μαζέψει χόρτα με τον πατέρα της όταν ο σύζυγός της ήρθε και τη βρήκε να μαζεύει χόρτα με τον πατέρα της. Λογομάχησαν, ακούσαμε, έτσι εκείνος την έβαλε μέσα στο αυτοκίνητό του με βία, την οδήγησε ως το ερημικό εκκλησάκι του Αγίου Στυλιανού όπου την έδειρε, έπειτα την κουβάλησε πάλι στο αυτοκίνητό του, την έβαλε μέσα στο αυτοκίνητο και ενώ οδηγούσε το αυτοκίνητο, προσπάθησε να την πετάξει έξω από το αυτοκίνητο, ενώ, δηλαδή, το αυτοκίνητο βρισκόταν εν κινήσει. Η σύζυγος του ιερέα προσπάθησε να πιαστεί από την πόρτα του εν κινήσει αυτοκινήτου με αποτέλεσμα να συρθεί αρκετά μέτρα μέχρι να πέσει στο οδόστρωμα. Ο ίδιος ο ιερέας κατήγγειλε στον αστυνομικό σταθμό του Τυμπακίου πως η σύζυγος του ιερέα πετάχτηκε από μόνη της έξω από το αυτοκίνητο. Ο ιερέας, μάθαμε, κακοποιούσε τη σύζυγο του ιερέα μπροστά στα παιδιά αμφότερων από τότε που παντρεύτηκε τον ιερέα, δηλαδή το 1999.
Οι απόψεις διίστανται για το αν η κακοποίηση εκ μέρους του ιερέα οδήγησε τη σύζυγο του ιερέα σε κατάθλιψη και δεκαήμερη νοσηλεία στην ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ηρακλείου, ή vice versa, δηλαδή εάν η κατάθλιψη οδήγησε στη δήλωση της κακοποίησης.
Τα ευρήματα του ιατροδικαστή, ο οποίος εξέτασε το κορμί της συζύγου του ιερέα, συμφωνούν με τις δηλώσεις της συζύγου του ιερέα. Μία αιτία κακοποίησης, μάθαμε, ήταν η ζήλια – εκ μέρους του ιερέα. Ο ιερέας συχνά κλείδωνε τη σύζυγο του ιερέα στο σπίτι και της απαγόρευε να βλέπει τους γονείς της.
Τα Μ.Μ.Ε. έκαναν λόγο για «τερατώδη συμπεριφορά». Επιτέλους, ο χριστιανός έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο.

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ

Με ενθουσιασμό και συγκίνηση παρακολουθήσαμε την παράσταση του Thomas Bernhard, Ritter, Dene, Voss, την προηγούμενη εβδομάδα στο θέατρο Δημήτρης Ποταμίτης. Συγχαίρουμε το σκηνοθέτη και ηθοποιό Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο για την ποιοτική και πέρα για πέρα μη εμπορική επιλογή – αν όχι για την προσέγγιση.
Δεν είμαστε έτοιμοι ακόμα σα χώρα να δεχτούμε τον Bernhard – ή έστω ένα θεατρικό έργο του Bernhard – και ουδέποτε θα είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τον Bernhard όσο εθελοτυφλούμε στη σημερινή (και παρελθοντική) κατάσταση της χώρας μας και του κράτους μας. Δε φταίει η ρηχή και μάλλον πρόχειρη προσέγγιση του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου (από την επιλογή του να ανεβάσει Bernhard, συμπεραίνουμε πως ίσως να ’χει διαβάσει και κάνα δυο αράδες), ούτε η συνταγή της μέγαιρας που χρησιμοποιεί άτεχνα η Μαρία Καψή (ένα πασάλειμμα Hitchcock, ένα πασάλειμμα Bergman, και ιδού η ελληνική απομίμηση), ούτε και η καημενούλα η Μάντυ Λάμπου που καλά θα κάνει να περιοριστεί στις ελληνικές σαπουνόπερες απογευματινής ζώνης και να αφήσει τα «ματινέ» στους επαΐοντες – ή απλά, δοκησίσοφους. Φταίει το ότι όταν διαβάζουμε Steinhof, μεταφράζουμε Steinhof, αποδίδουμε Steinhof, ανεβαίνουμε στο σανίδι και ξεστομίζουμε Steinhof και εν τέλει, το θεατή ποσώς τον ενδιαφέρει το Steinhof ή οποιαδήποτε άλλη κλινική της Βιέννης, ή ακόμα και οποιοσδήποτε διευθυντής της κλινικής της Βιέννης ή οποιοσδήποτε βοηθός διευθυντή της κλινικής της Βιέννης. Έχουμε χρέος να τολμήσουμε ως (αυτοαποκαλούμενοι) καλλιτέχνες του σανιδιού να αντικαταστήσουμε το Steinhof με την Κασταλία, λόγου χάρη, ή ακόμα, το διευθυντή της κλινικής της Βιέννης με το όνομα Λυμπέρης, λόγου χάρη, ή το βοηθό του διευθυντή της κλινικής της Βιέννης με το όνομα Λαζανάκης, λόγου χάρη, έτσι ώστε ο θεατής (το κάθε απαίδευτο θηλυκό των Βόρειων προαστίων με Armani ταγιέρ και Opium κολόνια ή ο κάθε πρωτοετής φοιτητής που κατά το ειωθός φλερτάρει άκριτα με ιδέες της Αριστεράς) να μπορέσει να παρακολουθήσει Bernhard προσαρμοσμένο στα ελληνικά μας δρώμενα και όχι ως εκπρόσωπο μίας ελιτίστικης Βιεννέζικης κουλτούρας, την οποία ο ίδιος ο Bernhard απεχθανόταν – ας θυμηθούμε μονάχα το σκάνδαλο που προκάλεσε ο Bernhard το 1988 στην πρεμιέρα του έργου του, HeldenplatzΠλατεία των Ηρώων, όπου το 1938, ο Hitler ανακοίνωσε την προσάρτηση της Αυστρίας στο γερμανικό ράιχ) και ας αποπειραθούμε με ήθος και χωρίς μικροαστικούς δισταγμούς (που είναι ηλίου φαεινότεροι στην παράσταση που παρακολουθήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα), να προσαρμόσουμε ένα τέτοιο έργο στα δικά μας δρώμενα με τους δικούς μας πολιτικούς, αυτούς τους αυλικούς μικροπωλητές που χτυπούν τις πύλες των πριγκιπάτων της Ευρώπης και των δικτατοριών της Αμερικής για να πουλήσουν τη χώρα μας σε καλή τιμή, όπως λέγεται, (η αξιότιμη οικογένεια Παπανδρέου, λόγου χάρη) που εμείς ψηφίσαμε.

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

ΠΕΡΙΦΟΡΑ

Το ελαφρυντικό που προσάπτουμε δίχως δεύτερη σκέψη, όπως λέγεται, στον 31χρονο φίλο μας από την Αλεξανδρούπολη ο οποίος σκότωσε την 25χρονη σύζυγό του με μαχαίρι, στη συνέχεια έκοψε το κεφάλι της και κατέληξε να περιφέρεται στο Βούρβουλο της Σαντορίνης με το μαχαίρι και το κεφάλι της γυναίκας του στα χέρια του, είναι (το δίχως άλλο) πως το θύμα πρόκειται για δασκάλα. Από το γεγονός πως ο φίλος μας από την Αλεξανδρούπολη εργαζόταν ως μάγειρας σε ξενοδοχείο στο Ημεροβίγλι, συμπεραίνουμε πως το μαχαίρι ήταν μαχαίρι του σεφ (αν και δε γνωρίζουμε εάν ήταν habitat ή WMF).
Το ότι ο φίλος μας είχε προ δεκαετίας, παρουσιάσει προβλήματα ψυχωσικής φύσεως και για ένα χρονικό διάστημα, μέχρι το 2000, υποβλήθηκε σε φαρμακευτική αγωγή, δεν πιστεύουμε πως παίζουν ρόλο στην απόφασή του να αποκεφαλίσει τη δασκάλα, ναι, ακόμα και αν η δασκάλα έφερε συνολικά δέκα μαχαιριές (εκ των οποίων οι επτά έγιναν αφού πέθανε η δασκάλα) και ακόμα και αν η πρώτη φάση του αποκεφαλισμού της δασκάλας έλαβε χώρα όσο η δασκάλα βρισκόταν εν ζωή.
Εν κατακλείδι, λόγω του προαναφερθέντος ελαφρυντικού, προτείνουμε την άμεση απελευθέρωση του φίλου μας.



Από το Αλφαβητάριο, επανεκδομένο από τον εκδοτικό οίκο Α.Α.Λιβάνη, Δεκέμβριος 1993, σελ. 78. Εικονογράφηση Κώστα Π. Γραμματόπουλου.

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε
τους μαργαρίτας υμών, έμπροσθεν των χοίρων…
Ματθ. ζ΄:6

«Είναι εντελώς ανόητη», ακούσαμε προσφάτως χωρισμένο φίλο μας με ακαδημαϊκή παιδεία να λέει την προηγούμενη εβδομάδα. «Εάν έμενε μαζί μου», συνέχισε κυνικά, «θα μάθαινε και πέντε πράματα. Τώρα, ζώο ήταν, ζώο θα μείνει», καταλήγοντας πως «μου θυμίζει κάτι ανεκπαίδευτες – και απαίδευτες – σκύλες.»
Θελήσαμε να σχολιάσουμε τις δηκτικές δηλώσεις του αλλά σκεφτόμενοι με δέος τα τοιχοκολλημένα κορνιζαρισμένα πτυχία πίσω από την πολυθρόνα του με τη δερμάτινη επένδυση, αποφασίσαμε, μα τον κύνα, απλά να βελάσουμε.

ΑΥΠΝΙΑ

«Εξάλλου», μας εξήγησε ο φίλος μας τις προάλλες, «δύο πράγματα δε μ’ αφήνουν να κοιμηθώ τη νύχτα: ο έρωτας και αυτά τα γαμημένα τα περιστέρια που έχουν κάνει φωλιά έξω από το παράθυρό μου».

ΚΥΛΙΣΗ

Γνωρίζαμε κάποια κοπέλα η οποία ξεχνούσε πάντοτε να κλείνει τα καπάκια σε σωληνάρια και μπουκάλια που αφορούσαν στο μπάνιο, όπως το σωληνάριο της οδοντόπαστας, το μπουκάλι με το σαμπουάν, ή ακόμα και το μπουκάλι με το αφρόλουτρο. Όταν, έπειτα από κάποιο διάστημα γνωριμίας, καλέσαμε, κατά το ειωθός, συγγενείς της στο σπίτι μας και τους φιλοξενήσαμε, προσέξαμε προς έκπληξή μας, πως όλοι οι συγγενείς της, ανεξαιρέτως, άφηναν τα καπάκια ανοιχτά σε σωληνάρια και μπουκάλια που αφορούσαν στο μπάνιο. Συμπεράναμε πως επρόκειτο για τις περιπτώσεις όπου κύλησε ο τέντζερης, όπως λέγεται, αλλά καπάκι δε βρήκε.

ΧΡΗΣΜΟΔΟΣΙΑ

Το Τρίτο είχε αφιέρωμα στο Satie, το κρεβάτι μου ήταν ξέστρωτο, η νυν ξεφύλλιζε νωχελικά μία φυλλάδα της οποίας ο εκδότης πείστηκε πως θα ήταν ίσως καλή ιδέα να εκδώσει μερικές από τις αράδες μου στη φυλλάδα του, ήθελα να πάω για ντους για να ξεπλύνω τον ιδρώτα της και τα λοιπά υγρά που εκκρίθηκαν όσο κάναμε σεξ από πάνω μου αλλά στο φως των κεριών ήταν δύσκολο να τελειώσω μία ιστορία του Σαρίκα από τη συλλογή Ψίχουλα, την οποία άρχισα να διαβάζω τη στιγμή ακριβώς που εκκρίθηκαν τα προαναφερθέντα υγρά και στο δωμάτιο πλανιόταν η Fuel for Life της Diesel και ένα ίχνος από κέικ σοκολάτα πορτοκάλι.
«Γιατί γράφεις συνεχώς για τις πρώην σου;», με ρώτησε ναζιάρικα.
Δεν απάντησα. Δεν ήθελα να διακόψω το Satie. Ούτε το Σαρίκα.
«Δεν έχεις γράψει τίποτα για μένα…», παραπονέθηκε προσποιούμενη επιδεικτικά πως διάβαζε μια ιστορία μου στη φυλλάδα.
Η προσοχή μου είχε στραφεί σε κάποια βιογραφικά στοιχεία του Satie.
Σηκώθηκε πρώτη και πήγε στο μπάνιο.
«Γράφω για τις πρώην μου επειδή ακριβώς είναι πρώην», της είπα όταν άκουσα να τραβάει το καζανάκι (τη στιγμή ακριβώς που άρχιζε το πρώτο από τα Ogives). «Για σένα, ποιος ο λόγος να γράψω οτιδήποτε;» Συνέχισα την ιστορία του Σαρίκα. Μέχρι να βγει από το μπάνιο, είχα τελειώσει άλλες τρεις. Άκουγα το τρίτο από τα Ogives.
«Ούτε μία ιστοριούλα για το κορίτσι σου;», με μάλωσε. Δεν είχε ακούσει λέξη απ’ ό,τι της είπα πριν.
«Έτσι όπως πάμε», απάντησα τελικά, «πολύ σύντομα θα αρχίσω να γράφω και για σένα.»
Χάρηκε.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

ΑΜΒΛΥΩΠΙΑ

Προ ολίγων μηνών αποπειραθήκαμε να αποτρέψουμε φίλο μας, πάσχοντα από αμβλυωπία, να συναναστραφεί γνωστή μας με την επιχειρηματολογία πως η γνωστή μας είναι ρηχή, ανόητη, μπερδεμένη (λόγω, ίσως, πατρικών απωθημένων ή απλούστατα, νοθογένειας), ποταπή, ψευδολόγος, ασυνεπής, αναξιόπιστη, οπισθόβουλη, αφιλόξενη, άχρηστη ως οικοδέσποινα (και γενικότερα, ως άνθρωπος – αν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως τέτοιος), ψιθυρίστρια, κοντόθωρη, ανώριμη, ψυχοσυναισθηματικά διαταραγμένη (ευφημισμός!), ανηλεής, αναποφάσιστη, ματαιόδοξη, ανοικτίρμων, κυκλοθυμική, ανισόρροπη, ευθυνόφοβη, αμβλύνους, άτεχνη, ακαλλιέργητη, επιδερμική – και αναμφίβολα επιπόλαιη – στις σχέσεις της, δειλή, ευτελής, πέρα για πέρα εφήμερη – γενικά, διέπεται από όλα τα χαρακτηριστικά ενός σύγχρονου (και διαχρονικού!) νεοφεμινιστικού θηλυκού· τώρα, σκεφτόμαστε, ίσως δε θα έπρεπε να είχαμε προβεί στην προαναφερθείσα απόπειρα, διότι οι δυο τους, όντως, ναι, ταιριάζουν απόλυτα.
(Μας έλειψαν και οι δυο, αυτή είναι η αλήθεια.)