Όταν πάνω σε συζήτηση, είπα σε κάποιον οπαδό του Χατζιδάκι πως το Affettuoso από το 5ο Brandenburg του Bach, μου θύμιζε το λυρικό ύφος της μουσικής στο Χαμόγελο της Τζοκόντα, του Χατζιδάκι, δίχως να δώσω έμφαση στο σημείο αυτό (και χωρίς να έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία για εμένα), εκείνος θίχτηκε, με αποτέλεσμα να μην προλάβω να αναφέρω ούτε το Andante από το κονσέρτο για μαντολίνα του Vivaldi, ούτε το τρίτο μέρος (Marcia Funebre) από την τρίτη συμφωνία του Beethoven (τη λεγόμενη Eroica), ούτε το Feierlich und gemessen, ohne zu schleppen από την πρώτη συμφωνία του Mahler, ως προσωπικά μου σημεία αναφοράς για τη μουσική του Χατζιδάκι.
Όταν πριν από λίγες μέρες ακούγαμε μαζί με τον προαναφερθέντα οπαδό του Χατζιδάκι το μουσικό θέμα από το Papillon, του Jerry Goldsmith, στο οποίο ο εν λόγω οπαδός είπε «ιδιαίτερα αυτό το κομμάτι του Χατζιδάκι, μ’ αρέσει πάρα πολύ», αρνήθηκα να διορθώσω το λάθος του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου