ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ

Έφυγε ένα φθινόπωρο για σπουδές, καριέρα και για να λησμονήσει αυτά που άφησε πίσω με αποτέλεσμα να πετύχει τα δύο πρώτα. Εκεί στα βόρεια που πήγε, πήρε μαζί του το τέλειο μοντέλο παιδικής και αθώας φιλίας, το κορνιζάρισε και το κρέμασε στον τοίχο του σαν καλοκαιρινό τοπίο για να καταστήσει λιγότερο αλγεινές το βόρειο ψύχος του χειμώνα. Όπως στην κατάψυξη έτσι και στο παγωμένο δωμάτιό του, το τοπίο της φιλίας διατηρήθηκε επί χρόνια νεαρό, ευειδές, αλώβητο και πάνω απ’ όλα σαγηνευτικό σε αντίθεση με το αντίστοιχο έργο στο μεσογειακό ντουλάπι, όπου σάπισε, βρώμισε, λοιδορήθηκε και άρχισε να αποσυντίθεται σταθερά και αμετάκλητα. Τώρα, σε μία βραχυχρόνια επιστροφή έπειτα από μερικά χρόνια εθελοτυφλίας, γνωρίζει πως προϋποθέτει μία επιτηδευμένη κακομοιριά το να έρθεις σε επαφή με έναν παλιό φίλο, ναι, η απόπειρα επαφής με έναν παλιό φίλο προδίδει μία πέρα για πέρα αναγνώριση ανυπόφορης μοναξιάς και θηλυπρεπούς νοσταλγίας, αποδεικνύει την εθελούσια προτίμηση στο σάπιο και σιχαμένο από το φρέσκο και δροσερό, την εκούσια επιλογή κατανάλωσης δυσωδών ληγμένων τροφίμων για την αποφυγή της πείνας, το απροκάλυπτο γούστο προς το επίπλαστο και παράλληλα την υπεκφυγή της πραγματικότητας. Ξανάφυγε πικραμένος αλλά γνωρίζοντας την αλήθεια.