Προ ολίγων ημερών, ακούσαμε τον ακόλουθο διάλογο ανάμεσα σε δύο δασκάλες (αμφότερες γύρω στα είκοσι τρία), διορισμένες στα Χανιά της Κρήτης:
«Τελικά, Αλίκη, θα το κάνεις το μεταπτυχιακό;»
«Το σκεφτόμουνα, μωρέ, αλλά να…»
«Δεν έχεις χρόνο;»
«Όχι, δεν είναι αυτό.»
«Αλλά;»
«Έχει να κάνει με παιδιά με ειδικές ανάγκες και τα περισσότερα είναι νταουνάκια και με πιάνει κατάθλιψη.»
«Ίου! Ε, αν είναι έτσι, μην το συζητάς, ξέχνα το.»
Η αναγούλα που μας προκάλεσε η ειλικρίνεια των δασκάλων ήταν τόσο έντονη που χρειάστηκε να ακούσουμε το Rudepoêma του Villa-Lobos δύο με τρεις φορές για να συνέλθουμε. (– Όχι πως νιώσαμε καλύτερα εδώ που τα λέμε∙ έπρεπε να απομακρυνθούμε αργότερα από τις εν λόγω δασκάλες και μάλιστα να απομακρυνθούμε από τα Χανιά – και από ολόκληρη την Κρήτη – για να βρούμε την ησυχία μας, όπως λέγεται, και γνωρίζουμε τώρα πως έπρεπε ήδη να είχαμε απομακρυνθεί από τις εν λόγω δασκάλες την κατάλληλη στιγμή, πράγμα που δεν κάναμε.)
«Τελικά, Αλίκη, θα το κάνεις το μεταπτυχιακό;»
«Το σκεφτόμουνα, μωρέ, αλλά να…»
«Δεν έχεις χρόνο;»
«Όχι, δεν είναι αυτό.»
«Αλλά;»
«Έχει να κάνει με παιδιά με ειδικές ανάγκες και τα περισσότερα είναι νταουνάκια και με πιάνει κατάθλιψη.»
«Ίου! Ε, αν είναι έτσι, μην το συζητάς, ξέχνα το.»
Η αναγούλα που μας προκάλεσε η ειλικρίνεια των δασκάλων ήταν τόσο έντονη που χρειάστηκε να ακούσουμε το Rudepoêma του Villa-Lobos δύο με τρεις φορές για να συνέλθουμε. (– Όχι πως νιώσαμε καλύτερα εδώ που τα λέμε∙ έπρεπε να απομακρυνθούμε αργότερα από τις εν λόγω δασκάλες και μάλιστα να απομακρυνθούμε από τα Χανιά – και από ολόκληρη την Κρήτη – για να βρούμε την ησυχία μας, όπως λέγεται, και γνωρίζουμε τώρα πως έπρεπε ήδη να είχαμε απομακρυνθεί από τις εν λόγω δασκάλες την κατάλληλη στιγμή, πράγμα που δεν κάναμε.)
1 σχόλιο:
Αχ Αυτη Η Κρητη.
Δημοσίευση σχολίου