Phatic

Λόγω της έντονης μουσικής στο Güzel, μου μιλούσε δυνατά και κοντά στο αυτί μου για να την ακούω. Εφόσον όμως δεν άκουγα τίποτα, χαμογελούσα ή μειδιούσα ή την κοιτούσα σα να γνώριζα – με νόημα, όπως λέγεται – ή σχημάτιζα διάφορες γκριμάτσες προσποιούμενος πως είχα ακούσει ακριβώς αυτό που είχε πει και ευχόμενος το κάθε χαμόγελο, το κάθε μειδίαμα, το κάθε βλέμμα και η κάθε γκριμάτσα να ταιριάζει στο καθετί ειπωμένο από εκείνη – μάλιστα, όταν η μουσική έπαυσε για ελάχιστα δευτερόλεπτα, ανησύχησα μήπως έπρεπε να ακούσω αυτά που έλεγε και, πολύ περισσότερο, μήπως αναγκαζόμουν να απαντήσω κανονικά, ήτοι προφορικά και με σωστά δομημένες προτάσεις, σε όλα αυτά που άκουγα καθαρά (διότι μέχρι την παύση της μουσικής, απαντούσα μονολεκτικά και χαμηλόφωνα για να μην καταλάβει πως οι αποκρίσεις μου ήταν εντελώς άσχετες με το όποιο σχόλιο ή την όποια ερώτηση).
Κατά τη σύντομη παύση της μουσικής, συνειδητοποίησα πως όχι μόνο κι εκείνη βρισκόταν στην ίδια θέση με εμένα (δηλαδή μιλούσε ασαφώς και αόριστα), δίχως να έχει ακούσει κάποια απόκρισή μου – πάνω στην οποία απαντούσε συνειδητά και εν γνώσει της, κάτι άσχετο –, αλλά επιπλέον, ούτε εκείνη ήθελε να ακούσω τι έλεγε, διότι όταν έπαψε η μουσική, σταμάτησε να μιλά απότομα και όταν άρχισε ξανά η μουσική, πρόσθεσε μονολεκτικά κάτι (που δεν άκουσα) σε εκείνο που είχε πει πριν ακριβώς από την παύση της μουσικής (που δεν είχα ακούσει).
Ίσως, κατέληξα, μιλούσε μονάχα για να πει κάτι.