ΜΥΣΑΡΟΤΗΤΑ

Σε έναν τοίχο της καφετέριας κρέμεται μία άσχημη απομίμηση από Waterhouse και κάθομαι πάντα γυρισμένος στην αντίθετη μεριά πρώτον γιατί σιχαίνομαι τις απομιμήσεις (ιδιαίτερα τις άσχημες απομιμήσεις), δεύτερον απεχθάνομαι το Waterhouse (πόσο μάλλον μία απομίμηση του Waterhouse ή ακόμα περισσότερο μία άσχημη απομίμηση του Waterhouse) και τρίτον μ’ αρέσει αυτό που βλέπω από την άλλη μεριά, το οποίο βαριέμαι να το περιγράψω – ίσως να είναι το ίδιο τόσο βαρετό όσο μία περιγραφή του (ή έστω μία απόπειρα περιγραφής του), γι αυτό και αρκούμαι να περιγράφω αυτό που δε βλέπω, ήτοι αυτό που απεχθάνομαι, δηλαδή τον πίνακα που απεικονίζει μια γυμνή κοπέλα με χλωμή επιδερμίδα και λάγνο ύφος που μοιάζει με Waterhouse, για τον οποίο, όπως προανέφερα, τρέφω μυσαρότητα.
Επισκέπτομαι την εν λόγω καφετέρια κάθε μέρα εκτός Δευτέρας τα τελευταία τέσσερα χρόνια.