«Θα γράψεις τίποτα γι αυτό;», με ρώτησε.
«Θείες Κωμωδίες, Benigni, βαριέμαι», αποκρίθηκα ψευδόμενος.
Άξεστοι και ακαλλιέργητοι Έλληνες, πνιγμένοι στη σαγήνη της διαφήμισης και τη μικροαστική ανάγκη να δείξετε τα μούτρα σας στις διακεκριμένες θέσεις για τους επαΐοντες και τιμαλφείς κριτικούς τέχνης στις αθηναϊκές πρεμιέρες μας, με τα διάφανα σαν τσούχτρες απωθημένα σας να βρεθείτε παρέα με άλλους VIP μικροαστούς της παρακμάζουσας ελληνικής βιομηχανίας αστέρων, με την παντελή ασχετοσύνη σας περί τέχνης και με την εμμονή στη φόρμα και τη φαινομενολογία και τον άκρατο στρουθοκαμηλισμό στην έννοια και σε οτιδήποτε θέτει σε λειτουργία τους σκουριασμένους και αραχνιασμένους μηχανισμούς της σκέψης, μαζευτήκατε σαν κοπάδι όταν ακούσατε το όνομα Benigni και τρέξατε στο Μέγαρο Μουσικής και ξεχυθήκατε μέσα στις μεγαλειώδεις αίθουσες και στα μνημειακά κλιμακοστάσια και στα κυκλώπεια θεωρεία με τις ταξιθέτριες να βαράνε στρούγκα και βολευτήκατε στις θέσεις σας περιμένοντας να δείτε τη φάτσα του Benigni και είδατε τη φάτσα του Benigni και συγκινηθήκατε μάλιστα βλέποντας τη φάτσα του Benigni έχοντας κατά νου ίσως τις ταινίες του Benigni μα όταν ο Benigni άρχισε να μιλά στα ιταλικά και πολύ καλά έκανε διότι αυτή είναι η γλώσσα του, τότε επιτρέψατε να αναδυθεί το σύμπλεγμα κατωτερότητας και όλη σας η μικροπρέπεια και αρχίσατε να φωνάζετε και να γιουχάρετε και να φεύγετε μάλιστα κατά τη διάρκεια της παράστασης με ύβρη αναδεικνύοντας την αμιγώς ελληνική χοντροκοπιά μας δίχως σεβασμό στο πρόσωπο του Benigni – τον οποίο ήρθατε να δείτε.
Ψιλικατζήδες διοργανωτές του Μεγάρου Μουσικής, με τη μικροαστική ανάγκη να βγάλετε δυο-τρεις πενταροδεκάρες παραπάνω απ’ αυτή τη χοντροκομμένη αθηναϊκή intelligentsia εκμεταλλευόμενοι τα συμπλέγματά τους και την ανοησία τους και τις ανάγκες ανάδειξής τους και τα απωθημένα τους και την έλλειψη καλλιέργειας και παιδείας τους και γενικά όλη τη μετριότητά μας σα λαό, αποφύγατε συνειδητά να γράψετε κάπου έστω με μικρά γράμματα «η παράσταση είναι στα ιταλικά» και μέσα σ’ αυτό το ψιλικατζίδικο που ονομάζεται Μέγαρο Μουσικής με τους φειδωλούς – μπορούμε να χαρακτηρίσουμε με κάθε βεβαιότητα – διοργανωτές και επικεφαλής, αποφύγατε να προσλάβετε ένα διερμηνέα (ο οποίος θα ήταν ικανός να ακολουθήσει τους αυτοσχεδιασμούς του Benigni με σεβασμό στο αναμφισβήτητο ταλέντο του) και να μοιράσετε ακουστικά στους θεατές με τη ζωντανή μετάφραση και όχι με αυτή την άθλια προβολή των μεταφρασμένων στα ελληνικά αράδων της Θείας Κωμωδίας που μονάχα σαν Επίγεια Τραγωδία μπορεί να χαρακτηρισθεί, αν λάβουμε υπόψη μας μάλιστα και τον άσχετο υπεύθυνο προβολών ονόματι Αχιλλέα που τα μπουρδούκλωνε συνεχώς και πάλι καλά που είχε τον Benigni να φωνάζει συνέχεια «Akileas, Akileas» και τελικά υποβαθμίσατε τον Benigni τον οποίο είχατε την τύχη να δεχθείτε αλλά όχι το επίπεδο να χειριστείτε και εξευτελιστήκατε με αυτή τη μέτρια και πέρα για πέρα πρόχειρη προσέγγιση του Dante.
«Θείες Κωμωδίες, Benigni, βαριέμαι», αποκρίθηκα ψευδόμενος.
Άξεστοι και ακαλλιέργητοι Έλληνες, πνιγμένοι στη σαγήνη της διαφήμισης και τη μικροαστική ανάγκη να δείξετε τα μούτρα σας στις διακεκριμένες θέσεις για τους επαΐοντες και τιμαλφείς κριτικούς τέχνης στις αθηναϊκές πρεμιέρες μας, με τα διάφανα σαν τσούχτρες απωθημένα σας να βρεθείτε παρέα με άλλους VIP μικροαστούς της παρακμάζουσας ελληνικής βιομηχανίας αστέρων, με την παντελή ασχετοσύνη σας περί τέχνης και με την εμμονή στη φόρμα και τη φαινομενολογία και τον άκρατο στρουθοκαμηλισμό στην έννοια και σε οτιδήποτε θέτει σε λειτουργία τους σκουριασμένους και αραχνιασμένους μηχανισμούς της σκέψης, μαζευτήκατε σαν κοπάδι όταν ακούσατε το όνομα Benigni και τρέξατε στο Μέγαρο Μουσικής και ξεχυθήκατε μέσα στις μεγαλειώδεις αίθουσες και στα μνημειακά κλιμακοστάσια και στα κυκλώπεια θεωρεία με τις ταξιθέτριες να βαράνε στρούγκα και βολευτήκατε στις θέσεις σας περιμένοντας να δείτε τη φάτσα του Benigni και είδατε τη φάτσα του Benigni και συγκινηθήκατε μάλιστα βλέποντας τη φάτσα του Benigni έχοντας κατά νου ίσως τις ταινίες του Benigni μα όταν ο Benigni άρχισε να μιλά στα ιταλικά και πολύ καλά έκανε διότι αυτή είναι η γλώσσα του, τότε επιτρέψατε να αναδυθεί το σύμπλεγμα κατωτερότητας και όλη σας η μικροπρέπεια και αρχίσατε να φωνάζετε και να γιουχάρετε και να φεύγετε μάλιστα κατά τη διάρκεια της παράστασης με ύβρη αναδεικνύοντας την αμιγώς ελληνική χοντροκοπιά μας δίχως σεβασμό στο πρόσωπο του Benigni – τον οποίο ήρθατε να δείτε.
Ψιλικατζήδες διοργανωτές του Μεγάρου Μουσικής, με τη μικροαστική ανάγκη να βγάλετε δυο-τρεις πενταροδεκάρες παραπάνω απ’ αυτή τη χοντροκομμένη αθηναϊκή intelligentsia εκμεταλλευόμενοι τα συμπλέγματά τους και την ανοησία τους και τις ανάγκες ανάδειξής τους και τα απωθημένα τους και την έλλειψη καλλιέργειας και παιδείας τους και γενικά όλη τη μετριότητά μας σα λαό, αποφύγατε συνειδητά να γράψετε κάπου έστω με μικρά γράμματα «η παράσταση είναι στα ιταλικά» και μέσα σ’ αυτό το ψιλικατζίδικο που ονομάζεται Μέγαρο Μουσικής με τους φειδωλούς – μπορούμε να χαρακτηρίσουμε με κάθε βεβαιότητα – διοργανωτές και επικεφαλής, αποφύγατε να προσλάβετε ένα διερμηνέα (ο οποίος θα ήταν ικανός να ακολουθήσει τους αυτοσχεδιασμούς του Benigni με σεβασμό στο αναμφισβήτητο ταλέντο του) και να μοιράσετε ακουστικά στους θεατές με τη ζωντανή μετάφραση και όχι με αυτή την άθλια προβολή των μεταφρασμένων στα ελληνικά αράδων της Θείας Κωμωδίας που μονάχα σαν Επίγεια Τραγωδία μπορεί να χαρακτηρισθεί, αν λάβουμε υπόψη μας μάλιστα και τον άσχετο υπεύθυνο προβολών ονόματι Αχιλλέα που τα μπουρδούκλωνε συνεχώς και πάλι καλά που είχε τον Benigni να φωνάζει συνέχεια «Akileas, Akileas» και τελικά υποβαθμίσατε τον Benigni τον οποίο είχατε την τύχη να δεχθείτε αλλά όχι το επίπεδο να χειριστείτε και εξευτελιστήκατε με αυτή τη μέτρια και πέρα για πέρα πρόχειρη προσέγγιση του Dante.
«Δεν ήξερες, δε ρώταγες;»
1 σχόλιο:
Βρέθηκα στο μέγαρο Μουσικής κατά τη δεύτερη εμφάνιση του αστείρευτου αυτού Ιταλού καλλιτέχνη και ειλικρινά τον απόλαυσα, αφού η διοργανώτρια εταιρεία είχε φροντίσει μετά το χαμό που επικράτησε στην πρώτη εμφάνιση, να πράξει αυτό που όφειλε να έχει προβλέψει.
Δυστυχώς είμαστε λαός που δε διαθέτει το επίπεδο για να καταφέρει να παρακολουθήσει τέτοιες παραστάσεις αν δεν του παραχωρηθούν "μασημένες", αν και ομολογώ ότι ακόμη κι αν η παράσταση είχε αποδοθεί έστω στα Αγγλικά από το θαυμάσιο αυτό καλλιτέχνη, θα ήταν δύσκολο να ακολουθήσεις το χείμαρρο του λόγου του αλλά και την ερμηνεία του σύνθετου έργου που παρουσίασε.
Στενοχωρήθηκα και ντράπηκα ως Ελληνίδα όταν με λίγο καυστικό τρόπο ο Benigni αναφέρθηκε στη φάρσα της πρώτης βραδιάς. Κυρίως εξοργίστηκα με την απαράδεκτη αβλεψία-αδιαφορία-αδυναμία σωστής οργάνωσης του Μεγάρου Μουσικής, που δεν φρόντισε να υποστηρίξει μία τέτοια εκδήλωση με τον απλούστερο τρόπο, δηλαδή με ζωντανή μετάφραση με ακουστικά.
Φαντάζομαι ότι τη συγκεκριμένη παράσταση, που έχει παρουσιαστεί και σε άλλες χώρες, την παρακολούθησαν και άλλοι άνθρωποι, που είτε είχαν ενημερωθεί για τη γλώσσα της παρουσίασης, είτε είχαν την ευγένεια να παραμείνουν στη θέση τους μέχρι το τέλος, χωρίς να γυρίσουν την πλάτη σε αυτόν το θαυμάσιο καλλιτέχνη, ως θαυμαστές του οποίου πήγαν να τον απολαύσουν.
Εύχομαι ο Benigni να ξεχάσει την κακή εμπειρία της πρώτης παράστασης και να ξαναβρεθεί στη χώρα μας να μας ξεδιπλώσει ακόμη μία μικρή πτυχή του ατελείωτου ταλέντου του.
Μαγεμένη……….
Δημοσίευση σχολίου