Η Έβελιν βλέπει Friends, μιλάει ακατάπαυστα και ενίοτε δίχως συνοχή, της αρέσουν οι Kelly Family αλλά δεν το παραδέχεται, μεγάλωσε με πατρικά απωθημένα και αγκιστρωμένη στις ξενόφερτες ιδέες της μητέρας της, αναζητά ένα σύντροφο ζωής αλλά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες διατήρησης της όποιας σχέσης, μένει μόνη και είναι ικανή να κλάψει οποιαδήποτε στιγμή σε οποιονδήποτε χώρο με οποιονδήποτε άνθρωπο και για οποιονδήποτε λόγο αλλά πάντοτε με συγκεκριμένες αφορμές. Αναμφισβήτητα, έχει κάτι το νομαδικό μέσα της· ανέκαθεν είχε τάσεις φυγής αλλά η περιπέτεια με το Inter Rail της άφησε μία πικρή γεύση αφενός επειδή δεν είχε κανένα να τη συντροφεύει στο ταξίδι αφετέρου επειδή κι η ίδια βρήκε αβάσταχτη την παρέα με τον εαυτό της και κατέληξε μένεα πνέουσα στον ξενώνα του αδερφού της κάπου στη βόρεια Ευρώπη να μιλάει ακατάπαυστα για τις ελεεινές συνθήκες των youth hostels και να κλαίει. Έφυγε ένα χειμώνα και έκτοτε έχουμε χάσει κάθε επαφή.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου