Ήταν νωρίς το πρωί όταν άρχισα να ακούω το No. 1 από τα Gnossiennes του Satie. Βρισκόμουν στην γκαρσονιέρα της. Μύριζα Lux Shimmering Sea και το δωμάτιο σεξ. Εκείνη είχε πάει στο σχολείο για να διδάξει στα οκτάχρονα την τέχνη της ρουφιανιάς – δασκάλα επαρχιακού ελληνικού σχολείου γαρ. Ήξερα ότι ήταν οι τελευταίες ώρες μου σε τούτη την γκαρσονιέρα, σε τούτο το νησί, ήξερα ότι λίγο πριν φύγει, όταν την αποχαιρέτισα και μέσα σε ένα σύντομο εναγκαλισμό μύρισα το λαιμό της, ήταν η τελευταία φορά που μύριζα την Gaultier άψογα συνδυασμένη και τέλεια ισορροπημένη με την προσωπική της ευωδία. Ετοίμασα τις βαλίτσες μου, δίχως να ξεχάσω να πακετάρω πολύ προσεκτικά τις αναμνήσεις μου. Όταν βγήκα στο κρύο των Χανίων, άφησα τη φωλιά της αδειανή. Στην ανηφόρα προς το αεροδρόμιο, εκεί, κοντά στις Νύμφες και την Κουκουβάγια, άρχισα να αισθάνομαι περισσότερο απελευθερωμένος από πληγωμένος και γνώριζα πως ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπα τη θέα των Χανίων από εκείνο ακριβώς το σημείο όπου μία ημέρα πριν είχαμε μοιραστεί τη θέα μαζί και εκείνη να πίνει τη ζεστή σοκολάτα της πολύ προσεκτικά δίχως να της τσουρουφλίζει τα χείλη και τη γλώσσα η καθεαυτή σοκολάτα κάτω από τον αφρό, να πίνει τον επιφανειακό αφρό και όχι την καυτή αληθινή σοκολάτα που τσουρουφλίζει τα χείλη και τη γλώσσα και καμιά φορά το έγκαυμα μένει ανεπούλωτο, και να μου δείχνει με το δαχτυλάκι της μακριά, στους πρόποδες του λόφου, «εκεί που έχει ομίχλη τώρα», το σχολείο όπου διδάσκει, να μου έχει λείψει ο Satie μου, η ηρεμία μου, η αληθινή σοκολάτα και όχι ο αφρός, το πρωί όταν εκείνη έφυγε άρχισα να ακούω Satie, όταν έφτασα στο αεροδρόμιο, ακόμα βουτηγμένος στο ψύχος των Χανίων, στο γκρίζο του ουρανού, στο τσουρούφλισμα της σοκολάτας, στο πλήγμα των ενοχών, γνώριζα πως θα ’ταν η τελευταία φορά που βρισκόμουν σε τούτο το άσχημο αεροδρόμιο και τώρα που προσγειώνομαι και διαβάζω κάτι από Nietzsche περί επιθυμιών, το μόνο που με προβληματίζει είναι ότι το γνωρίζει κι εκείνη.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Αχ αυτοί οι θλιμμένοι αποχαιρετισμοί, οι περιχυμένοι με ζεστή, χλιαρή σοκολάτα!!!
Γυμνάσματα κατοπινών αποχαιρετισμών τους βρίσκω πιότερο παρά βίωμα θλίψης.
Δεν έχει σημασία αν περιχυθούν πλέον με φρέντο, μιλκ σέηκ, τσάι με λεμόνι ή ακόμα και με το φυσικό υγρό μιας πνευματικής συνουσίας, το οποίον είναι και το άριστον περιχύνον υγρό αποχαιρετισμών -απλά ακόμα δεν το ξέρει ο συγγραφέας-
Και το ερώτημα είναι:
Θα έχουν τη δυνατότητα επιλογής περιχύνοντος υγρού αποχαιρετισμού οι επόμενες αρωματισμένες ή αυτό θα είναι πάντα η εγωϊστική επιλογή του αποχαιρετούντος;
Είθε να επέμβει όπου και όταν δει η πανταχού παρούσα θεία φώτιση και να έχουμε ήπιους σαν και τούτο αποχαιρετισμούς.
Αμήν!
Δυστυχώς και πάλιν αυτοσυνελήφθην επιπόλαιος και αμελής -αρτιμελής ευτυχώς εισέτι, διαφυγών την μήνιν των περιχυμένων αναγνωστών του Φάντη-
Το νέο μου σφάλμα επί του προηγούμενου σχολίου μου έγκειται στην εξής παράλειψη:
Όλοι γνωρίζουμε την προέλευση του καφέ, της σοκολάτας και του τείου.
Έρχονται από πάμπτωχες χώρες όπως η Βραζιλία και η Κεϋλάνη και οι οποίες προσπορίζονται έσοδα από τους χωρίσαντες περιχυμένους - περίπου το 2% του ΑΕΠ τους-
Όμως, και εδώ είναι το σφάλμα μου, δεν έδωσα διευκρινήσεις για την προέλευση των υγρών της πνευματικής συνουσίας με πιθανό αποτέλεσμα να δημιουργηθούν διάφορες εικοτολογίες για την παράλειψή μου.
Τα ως άνω λοιπόν περιχυνόμενα -υγρά- επί των περιχυθέντων -αρρένων εραστών- είθισται να προέρχονται από περιχύνουσα, χαριτόβρυτο, λεπτεπίλεπτο νεανίδα, ήτις με τον τρόπο αυτό αποχαιρετά τον περιχυμένο με τα περιχυθέντα υγρά, μη έχοντας άλλη επιλογή ως ευαίσθητη ψυχή.
Άλλες, αναίσθητες, ανάλγητες ή έχουσες μετοχές σε εταιρείες καφέ, προτείνουν καφέ και παράγωγά του ως υγρό περίχυσης.
Στην περίπτωσή του συγγραφέα όμως, η χαριτόβρυτη σίγουρα θα προτίμησε την πρώτη εκδοχή. Αυτός όμως δεν κατάλαβε τίποτα.
Του συνιστώ, την επόμενη φορά να είναι πιο προσεκτικός.
Δημοσίευση σχολίου